At the Chelsea: Osobisty pamiętnik najsłynniejszego hotelu w Nowym Jorku

Opinie czytelników

Książka przedstawia osobiste doświadczenia i wspomnienia autora związane z mieszkaniem w hotelu Chelsea w czasach jego świetności, podkreślając artystyczną atmosferę i znanych mieszkańców. Chociaż jest chwalona za nostalgiczną wartość i wciągający styl pisania, niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje jej głębi i jakości edycji.

⬤ Oferuje osobistą i nostalgiczną relację z życia w hotelu Chelsea.
⬤ Napisana przez kogoś, kto mieszkał tam w tętniącym życiem okresie, dostarczając unikalnych anegdot.
⬤ Angażujący styl pisania; niektórzy czytelnicy uznają go za wciągający.
⬤ Przypadnie do gustu fanom lat sześćdziesiątych i osobom zainteresowanym historią sztuki.

⬤ Nie jest to wyczerpująca historia hotelu Chelsea, co rozczarowuje niektórych czytelników.
⬤ Przez niektórych postrzegana jako nudna, pozbawiona wartości rozrywkowej.
⬤ Słaba edycja, z błędnie wpisanymi nazwiskami i nieścisłościami.
⬤ Wąska perspektywa skupiająca się na ograniczonej grupie osób.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

At the Chelsea: A Personal Memoir of New York's Most Famous Hotel

Zawartość książki:

Hotel Chelsea to nie tylko nowojorska instytucja. Nie jest to nawet instytucja amerykańska.

Przez ponad sto lat ten niezwykły budynek - po części hotel, po części pensjonat, po części sanktuarium - był jednym z najważniejszych punktów orientacyjnych na szlaku międzynarodowej bohemy. Chelsea uwielbiała Sarah Bernhardt. Wprowadzali się tu baronowie rabusie.

Lily Langtry przyjechała na pobyt.

Mark Twain objął rezydencję. Thomas Wolfe napisał „Look Homeward Angel” w pokoju 831.

Andy Warhol używał go jako forum dla swoich happeningów. Mieszkał tam Sid Vicious. Artyści nie byli jedynymi, którzy ulegli urokowi Chelsea.

Maklerzy giełdowi i księgowi, włóczędzy i zagubione dusze, wszyscy wchodzili do lobby, ekstrawagancko udekorowanego dobrą i złą sztuką jego mieszkańców, i zostawali. Florence Turner, która przedstawiła nam tę niezwykle zabawną relację z Chelsea, nie była żadną z nich. Zwiadowca teatralny dla MGM, mieszkała w hotelu przez jedenaście lat.

Osobowości lat sześćdziesiątych były jej bliskimi przyjaciółmi, a po opuszczeniu hotelu w 1975 roku jej sympatia do tego miejsca nie osłabła. Chelsea, jak powiedziała, zapewniała inspirację, ciepło, wsparcie i „rodzaj ciągłości aberracji”.

Wydane przez Foruli Classics - klasyczne książki o muzyce i kulturze popularnej odrodzone.