Astronomia grecka

Opinie czytelników

Książka stanowi zbiór starożytnych greckich pism na temat astronomii, prezentując zarówno teksty źródłowe, jak i wprowadzenia do autorów. Choć stanowi ona przydatne źródło informacji dla osób zainteresowanych greckim wkładem w astronomię, wielu recenzentów krytykuje jej brak głębi, kompleksowości i poleganie na źródłach wtórnych. Wydaje się szczególnie cenna dla tych, którzy szukają oryginalnych tekstów, ale może nie zadowolić czytelników poszukujących dokładnej analizy historycznej lub wglądu w grecką myśl astronomiczną.

⬤ Nieoceniona kolekcja rzeczywistych cytatów z greckich autorów
⬤ # Zawiera wprowadzenia do różnych astronomów
⬤ # Przydatny jako podręcznik źródłowy dla tych, którzy studiują grecką astronomię
⬤ # Długie teksty źródłowe, które są rzadkie i cenne
⬤ # Przystępna cena.

⬤ Często postrzegana jako pozbawiona głębi i kompleksowości
⬤ Zawiera wiele fragmentów, które niektórzy recenzenci uważają za „wafle”
⬤ Ograniczone zaangażowanie w metody matematyczne
⬤ Może nie dostarczać przekonujących dowodów na wkład Greków w astronomię
⬤ Mylący opis z tyłu okładki dotyczący przejrzystości i struktury treści.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Greek Astronomy

Zawartość książki:

Astronomia jako nauka rozpoczęła się od filozofów jońskich, od których zaczęła się także grecka filozofia i matematyka. Podczas gdy Egipcjanie i Babilończycy osiągnęli wiele wartości astronomicznych, niezrównany geniusz spekulacyjny Greków, w szczególności ich geniusz matematyczny, położył podwaliny pod prawdziwą naukę astronomii. W tym klasycznym opracowaniu wybitny uczony szczegółowo omawia konkretne postępy poczynione przez Greków, z których wiele pomysłów wyprzedziło odkrycia współczesnej astronomii.

Pitagoras, urodzony na Samos około 572 r. p.n.e., był prawdopodobnie pierwszym, który utrzymywał, że Ziemia ma kształt kulisty, podczas gdy jego późniejsi naśladowcy wyprzedzili Kopernika z zaskakującą wówczas hipotezą, że Ziemia nie jest centrum wszechświata, ale planetą taką jak inne. Heraklides z Pontu (ok. 388-315 p.n.e.), uczeń Platona, oświadczył, że pozorny dzienny obrót ciał niebieskich nie jest spowodowany obrotem sfery niebieskiej wokół osi przechodzącej przez środek ziemi, ale obrotem samej ziemi wokół własnej osi. Po drugie, Heraklides odkrył, że Wenus i Merkury obracają się wokół Słońca jak satelity. Być może największym astronomem starożytności był Hipparchus, który żył w latach 161-126 p.n.e. Skompilował katalog gwiazd stałych do liczby 850 lub więcej, dokonał znacznych ulepszeń w instrumentach używanych do obserwacji astronomicznych i odkrył między innymi precesję równonocy. Astronomia Hipparcha przybrała swoją ostateczną formę w Syntaxis (powszechnie nazywanym Almagestem) Ptolemeusza, napisanym około 150 roku n.e., który utrzymał pole aż do czasów Kopernika.

Niezwykłe osiągnięcia tych i wielu innych greckich teoretyków zostały w pełni omówione w tym erudycyjnym opisie, który łączy wyjątkową przejrzystość z czytelnym stylem, tworząc dzieło, które jest nie tylko niezbędne dla astronomów i historyków nauki, ale także łatwo dostępne dla laików.