Aristocracy and Its Enemies in the Age of Revolution
Od niepamiętnych czasów Europa była zdominowana przez szlachtę i możnowładztwo. W XVIII wieku ich władza wydawała się być silniejsza niż kiedykolwiek. Jednak w 1790 roku francuscy rewolucjoniści podjęli zdecydowaną próbę całkowitego zniesienia szlachty. "Arystokracja" stała się terminem określającym wszystko, czemu byli przeciwni, a szlachta Francji, tak niedawno najbardziej olśniewająca i wyrafinowana elita w europejskim świecie, była prześladowana w sposób, który przerażał jej odpowiedników w innych krajach.
Arystokracja i jej wrogowie śledzi korzenie ataku na szlachtę w tym czasie, przyglądając się rozwojowi intelektualnemu w poprzednich stuleciach, w szczególności wpływowi rewolucji amerykańskiej. Śledzi kroki, dzięki którym francuscy szlachcice zostali pozbawieni władzy i prześladowani, w okresie, w którym wielu z nich uciekło z kraju, a wielu zginęło lub zostało uwięzionych.
Ostatecznie zniesienie arystokracji okazało się niemożliwe, a szlachta odzyskała znaczną część swojego majątku. Napoleon postanowił pogodzić resztki starej szlachty z konsekwencjami rewolucji i stworzył własną utytułowaną elitę. Po jego upadku przywróceni Burbonowie zaoferowali odnowione uznanie dla wszystkich form szlachty. Jednak dziewiętnastowieczna francuska szlachta była grupą przekształconą i straumatyzowaną przez rewolucyjne doświadczenie i nigdy nie odzyskała dawnej hegemonii i przywilejów. Jak pokazuje William Doyle, jeśli rewolucjonistom nie powiodła się próba zniesienia szlachty, to jednak rozpoczęli oni długotrwały proces upadku arystokracji, który naznaczył ostatnie dwa stulecia.
