Aphra Behn - The Rover - Part I: or, The Banish'd Cavaliers (Kawalerowie wygnani)

Oryginalny tytuł:

Aphra Behn - The Rover - Part I: or, The Banish'd Cavaliers

Zawartość książki:

Aphra Behn była płodną i uznaną pisarką, ale fakty na jej temat pozostają skąpe i trudne do potwierdzenia. Można jednak śmiało powiedzieć, że Aphra Behn jest obecnie uważana za kluczową angielską dramatopisarkę i ważną postać w teatrze Restauracji.

Aphra urodziła się w okresie rosnących napięć związanych z angielską wojną domową. Oczywiście był to czas wielu podziałów i trudności, ponieważ król i parlament oraz ich siły coraz bardziej zbliżały się do konfliktu. Mówi się, że była szpiegiem i podróżowała za granicę, być może aż do Surinamu.

W 1664 r.

jej małżeństwo dobiegło końca (choć nie wiadomo, czy z powodu śmierci, czy separacji, ale przypuszczalnie to pierwsze miało miejsce w roku ich ślubu), a ona sama używała teraz nazwiska pani Behn. Aphra przeszła teraz na bardziej zrównoważoną i znaczącą karierę i rozpoczęła pracę dla graczy King's Company i Duke's Company jako skryba.

Wcześniej pisała tylko poezję, ale teraz miała zostać dramatopisarką. Jej pierwsza sztuka, "The Forc'd Marriage", została wystawiona w 1670 roku, a następnie "The Amorous Prince" (1671). Po trzeciej sztuce, "The Dutch Lover", Aphra miała trzyletnią przerwę w karierze pisarskiej.

Ponownie spekuluje się, że ponownie udała się w podróż, być może po raz kolejny jako szpieg. Po tym pobycie jej twórczość przesunęła się w stronę komedii, które odniosły większy sukces komercyjny. Do jej najpopularniejszych dzieł należały "The Rover" i "Love-Letters Between a Nobleman and His Sister" (1684-87).

Wraz z rosnącą reputacją Aphra zaprzyjaźniła się z wieloma najbardziej znanymi pisarzami tamtych czasów. To wiek Drydena i jego literackiej dominacji.

Od połowy 1680 roku zdrowie Aphry zaczęło podupadać. Sytuację pogarszało jej ciągłe zadłużenie i popadanie w ubóstwo. Aphra Behn zmarła 16 kwietnia 1689 roku i została pochowana we wschodnim krużganku opactwa Westminster.

Napis na jej nagrobku głosi: "Oto dowód na to, że mądrość nigdy nie może być wystarczającą obroną przed śmiertelnością".

Cytowano ją jako osobę, która stwierdziła, że prowadziła "życie poświęcone przyjemności i poezji".