Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Antennae #57 Beyond Posthumanism
Czym jest posthumanistyczna podmiotowość? Które instytucje, wydarzenia historyczne i filozofie nadal definiują jej kulturowe współrzędne? I jak możemy podążać w kierunku nowych podejść posthumanistycznych(R)(TM), które wydziedziczają kulturowe ograniczenia z filozofii kontynentalnej i zachodnich praktyk artystycznych, które podprogowo uprzywilejowują bardzo specyficzną koncepcję człowieka jako uniwersalnego człowieka? Rekonfiguracja metodologii, podejść i optyki wymagana przez ten nowy ontologiczny zwrot sytuuje sztukę jako najbardziej produktywne multidyscyplinarne forum, na którym można podejmować prawdziwie uniwersalne wyzwania stawiane przez antropocen.
Posthumanistyczne dyskursy, a następnie koncepcje antropocenu, zostały w znacznym stopniu ukształtowane przez nieuświadomione pominięcia strukturalne. Endemiczne pomylenie tego, co konkretne, z tym, co uniwersalne, na poziomie fundamentów krytycznie zagraża wszelkim przewidywanym radykalnym zmianom paradygmatów, które, jak powiedziałaby filozofka Sylvia Wynter (2015), "dadzą ludzkości inną przyszłość". Ponownie, według Wynter, ważne jest, abyśmy pilnie zmienili puste uniwersalizujące terminy, które zaciemniają subiektywne pozycje "my" w centrum popularnego dyskursu antropocenu. Ten punkt odniesienia "nie jest odniesieniem - my samego gatunku ludzkiego", zamienną planetarną postacią człowieka, ale raczej kulturowo odrębnym Człowiekiem (lub Człowiekiem(R)(TM)) ze specyficznymi antropogenicznymi działaniami i relacjami, zarówno strukturalnymi, jak i koncepcyjnymi.
Jakie nowe koncepcje antropocenu mogą powstać, gdy czas geograficzny zderzy się z czasem historycznym? Jakie nowe przemyślenia na temat antropocenu można ujawnić, gdy uznamy, że ani odpowiedzialność, ani podatność na zmiany klimatu nie są równomiernie/uniwersalnie rozłożone? W jaki sposób możemy zakłócić narracje antropocenu, które wymazują role i realia nie-ludzi?
