Trzydzieści dziewięć wierszy anima wnosi charakterystyczną, archetypiczną moc do końcowych etapów większego projektu Mario Petrucciego i tulipanów, 1111-częściowej sekwencji, w której ta podsekwencja jest kluczowa.
Te wyzywająco nieortodoksyjne wiersze są w pewnym sensie improwizowanymi badaniami nad anima-impetus w męskiej psychice; ale także zanurzają czytelnika w pierwotnej poezji miłosnej, która jest zmysłowa, ale wrażliwa. Wyrastający organicznie z wcześniejszych modernistycznych eksperymentów, styl Petrucciego pozostaje jednak całkowicie współczesny.
Jego mistrzostwo w kształtowaniu i brzmieniu każdego wiersza zapewnia intensywne i pochłaniające wszystko doświadczenie, skupiając szereg wpływów poprzez ostrą liryczną wrażliwość. Poddając się całkowicie sile językowej transformacji, te przejmujące, niezbędne wiersze uchwyciły zarówno kryzys, jak i piękno najgłębszej podróży serca.
