Ani prawica, ani lewica: ideologia faszystowska we Francji

Opinie czytelników

Książka bada intelektualne podstawy reżimu Vichy i francuskiego faszyzmu, śledząc idee z końca XIX wieku, które przyczyniły się do „rewolucji narodowej”. Autor analizuje radykalne ruchy prawicowe i lewicowe, które zbiegły się w kierunku faszyzmu i podkreśla kulturowy i intelektualny sprzeciw we francuskim społeczeństwie. Zapewnia dokładny kontekst historyczny, dzięki czemu jest cenny dla osób zainteresowanych współczesną historią Europy.

⬤ Szczegółowa i dogłębna analiza francuskich ruchów faszystowskich
⬤ zapewnia kontekst historyczny dla reżimu Vichy
⬤ dobrze napisana i pouczająca dla studentów Vichy i ogólnego faszyzmu
⬤ łączy idee zarówno radykalnej prawicy, jak i lewicy
⬤ cenna dla zrozumienia francuskiej historii intelektualnej.

⬤ Powtarzalna w niektórych fragmentach
⬤ brakuje jej ekscytacji znalezionej w poprzedniej pracy autora, „Narodziny ideologii faszystowskiej”
⬤ może być mniej wciągająca dla zwykłych czytelników.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Neither Right Nor Left: Fascist Ideology in France

Zawartość książki:

„Niewiele książek na temat historii Europy w ostatnim czasie wywołało takie kontrowersje i zamieszanie”, napisał Robert Wohl w 1991 roku w recenzji książki Neither Right nor Left. Wymieniona przez Le Monde jako jedna z czterdziestu najważniejszych książek opublikowanych we Francji w latach osiemdziesiątych, ta wybuchowa praca twierdzi, że faszyzm był ważną częścią głównego nurtu europejskiej historii, a nie tylko tymczasowym rozwojem w Niemczech i Włoszech, ale także znaczącym aspektem francuskiej kultury.

Nie będąc ani prawicą, ani lewicą, faszyzm łączył w sobie antyburżuazyjny, antyliberalny nacjonalizm i rewolucyjną myśl syndykalistyczną, z których każda odzwierciedlała kulturę polityczną odziedziczoną po XVIII-wiecznej Francji. Od samego początku argumentacja Sternhella wzbudzała silne emocje wśród ludzi, którzy chcieli zapomnieć o latach Vichy, a jego tematy przyciągnęły ogromną uwagę opinii publicznej w 1994 roku, kiedy Paul Touvier został skazany za zbrodnie przeciwko ludzkości, a nowa biografia badała powiązania prezydenta Mitteranda z Vichy.

Nowa przedmowa autora nawiązuje do debat z 1994 r. i wzmacnia konieczność uznania przeszłości, jak to ostatnio uczynił prezydent Chirac w imieniu Francji.