Amerykańska poezja dla niesłyszących: Antologia

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 9 głosach.

Oryginalny tytuł:

Deaf American Poetry: An Anthology

Zawartość książki:

"Głuchy poeta to nie oksymoron", deklaruje redaktor John Lee Clark we wstępie do Deaf American Poetry: An Anthology. 95 wierszy 35 niesłyszących amerykańskich poetów w tym tomie więcej niż potwierdza jego punkt widzenia. Od wczesnego wiersza narracyjnego Jamesa Nacka "The Minstrel Boy" po swobodne skojarzenia współczesnej Kristi Merriweather "It Was His Movin' Hands Be Tellin' Me", ci głusi poeci wykazują mistrzostwo we wszystkich formach dominujących w ciągu ostatnich dwóch stuleci. Poza tym "In Memoriam: Stephen Michael Ryan" E. Lynn Jacobowitz jest przykładem formy unikalnej dla głuchych amerykańskich poetów, transliteracji wiersza pierwotnie stworzonego w amerykańskim języku migowym.

Ta antologia po raz pierwszy prezentuje najlepsze dzieła głuchych poetów w historii narodu - Johna R. Burneta, Laury C. Redden, George'a M. Teegardena, Agathy Tiegel Hanson, Loya E. Golladaya, Roberta F. Panary, Mervina D. Garretsona, Claytona Valli, Willy'ego Conleya, Raymonda Łuczaka, Christophera Jona Heuera, Pameli Wright-Meinhardt i wielu innych. Każdy z ich wierszy odzwierciedla wrażliwość ich czasów, a postęp ich pracy wyznacza zmiany, których głusi Amerykanie byli świadkami na przestrzeni lat. W "The Mute's Lament" John Carlin opłakuje wspaniałe rzeczy, których nie słyszy i oczekuje nieba, gdzie "pełne najczystszych radości/Moje uszy zostaną odetkane, a ja usłyszę". Dla kontrastu, Mary Toles Peet, która korzystała z nauczania przez niesłyszących nauczycieli, napisała "Myśli o muzyce" z zupełnie innym nastawieniem. Kończy swój opis rzekomego piękna muzyki, zdając sobie sprawę, że "muzyka mojego wewnętrznego ucha / przynosi radość o wiele bardziej intensywną".

Clark śledzi te subtelne zmiany świadomości poprzez wymowne, krótkie biografie każdego poety. Czyniąc to, ujawnia w Deaf American Poetry, jak "twórczość Głuchych poetów służy jako pryzmat, przez który Głusi mogą lepiej poznać siebie i przez który reszta świata może zobaczyć życie w nowym świetle".