Aleksander I: Car, który pokonał Napoleona

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową biografię Aleksandra I Rosyjskiego, chwaloną za naukowe podejście i dogłębność badań, ale krytykowaną za słabe tłumaczenie i kwestie edytorskie, które utrudniają czytanie. Podczas gdy wielu uznało ją za wnikliwą i pouczającą, inni uznali ją za nieczytelną z powodu problemów z tłumaczeniem.

Dogłębna ocena Aleksandra I, doskonały i czytelny styl pisania, dobrze zbadany z interesującymi szczegółami, obejmuje wszystkie aspekty życia Aleksandra i zapewnia fascynujący portret jego charakteru i panowania.

Nie nadaje się dla lekkich czytelników ze względu na swój naukowy charakter, czasami ciężką narrację, problemy z tłumaczeniem i edycją prowadzące do błędów i niezręcznych sformułowań, niektóre części nie są płynne i istotne, i może wymagać znacznej wiedzy podstawowej, aby w pełni docenić.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Alexander I: The Tsar Who Defeated Napoleon

Zawartość książki:

Aleksander I był władcą z wysokimi aspiracjami wobec narodu rosyjskiego. Rozpieszczany jako młody wielki książę przez Katarzynę Wielką, wstąpił na tron w 1801 roku po brutalnym zabójstwie swojego ojca.

W tej arcyciekawej biografii Marie-Pierre Rey oświetla złożone siły, które ukształtowały burzliwe panowanie Aleksandra i rzuca nowe światło na przystojnego władcę znanego swojemu ludowi jako "Sfinks". Pomimo wczesnego i ambitnego zaangażowania w szeroko zakrojone reformy polityczne, Aleksander zobaczył, że jego liberalne aspiracje zostały przytłoczone przez niepokoje społeczne we własnym kraju i kosztowne konfrontacje z Napoleonem, których kulminacją była francuska inwazja na Rosję i spalenie Moskwy w 1812 roku. Ostatecznie Aleksander zawrócił siły Napoleona i dwa lata później wkroczył do Paryża jako zwycięzca, ale do tego czasu był już zmęczony militarną chwałą.

W miarę upływu lat car, który pokonał Napoleona, stawał się coraz bardziej zaabsorbowany własnym duchowym zbawieniem, co doprowadziło go do zbliżenia między kościołami prawosławnym i rzymskim. Będąc na wygnaniu, Napoleon zauważył kiedyś o swoim rosyjskim rywalu: "Może zajść daleko.

Jeśli umrę tutaj, on będzie moim prawdziwym spadkobiercą w Europie". Tak się jednak nie stało.

Napoleon zmarł na Świętej Helenie, a Aleksander zmarł na tyfus cztery lata później w wieku czterdziestu ośmiu lat. Ale w tym bogatym w niuanse portrecie Rey tchnął nowe życie w cara, który stał w centrum politycznej szachownicy Europy początku XIX wieku, kluczową postać w sercu dyplomacji, wojny i międzynarodowych intryg w najbardziej burzliwych latach tego regionu.