Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Aquinas
Ta eksploracja teologii filozoficznej Tomasza z Akwinu, zdecydowanie nieortodoksyjna w czasie jej pierwotnej publikacji, miała szczęście być szeroko wykorzystywana - zwłaszcza w Yale i Cambridge - przez moich wybitnych kolegów George'a Lindbecka i Nicholasa Lasha. Zaproponował on niefundamentalną lekturę Summa Theologiae, bezwstydnie wierną Wittgensteinowi, przygotowując w ten sposób drogę do postmodernistycznego, ale na wskroś tradycyjnego docenienia centralnej roli, jaką Akwinata odegrał w adaptacji myśli hellenistycznej w celu stworzenia hybrydowej dyscypliny teologii filozoficznej.
Takie odczytanie okazało się pożądaną alternatywą dla neotomistycznej próby oddzielenia filozofii od teologii w celu pokazania szerszemu światu, że wiara katolicka opiera się na rozumie. Podczas gdy ten niefortunny podział został utrwalony w strukturze wydziałów katolickich szkół wyższych i uniwersytetów na całym świecie, został on skutecznie podważony przez powszechnie szanowanego demaskatora Akwinaty, Josefa Piepera, który zauważył, że wolne stworzenie jest ukrytym elementem filozofii Akwinaty. Niezależnie od tego, jak korzystne dla katolickich apologetów w czasach rozkwitu modernizmu mogło wydawać się oddzielenie filozofii od teologii, nie miałoby to większego sensu dla Akwinaty niż dla Anzelma czy Augustyna przed nim.
Jak na ironię, postmodernistyczna wrażliwość zapowiedziana przez Johna Henry'ego Newmana w jego Grammar of Assent uznaje neotomistyczną konstrukcję rozumu nieskażonego wiarą za właśnie taką - abstrakcyjną konstrukcję - po tym, jak Hansowi-Georgowi Gadamerowi udało się pokazać, jak każde dociekanie jest fiducjarne u swego zarania, a Alasdair MacIntyre przypomniał nam, że wszystkie dociekania są w rzeczywistości ukierunkowane na tradycję, niezależnie od ich pozornego stosunku do tradycji. Tak więc niefundamentalne odczytanie Akwinaty miało okazać się przystępne dla obecnych filozofów, a także bardziej wierne światu myśli samego Akwinaty.
