A Little Give: Nieznana, niewidoczna, niewykonana praca kobiet

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „A Little Give” jest transformującą i pięknie napisaną eksploracją pracy kobiet, podkreślając jej emocjonalną głębię i zdolność do wyrażania niewypowiedzianych uczuć. Książka oferuje nowe spojrzenie na opiekę i obowiązki, które kobiety często biorą na swoje barki, celebrując te role, jednocześnie odnosząc się do związanych z nimi złożoności i urazów.

⬤ Transformujące spostrzeżenia na temat pracy kobiet
⬤ piękna i poetycka proza
⬤ głęboko rezonuje z uczuciami nieuświadomionej pracy emocjonalnej
⬤ wyzwalające perspektywy opieki
⬤ artykułuje złożone emocje związane z macierzyństwem i tożsamością.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać eksplorację głębokich tematów emocjonalnych za przytłaczającą; skupienie się książki na doświadczeniach kobiet może nie współgrać ze wszystkimi odbiorcami.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Little Give: The Unsung, Unseen, Undone Work of Women

Zawartość książki:

Czasami myślę, że noszenie - innych ludzi, ciągłości historii, tożsamości pokoleniowej, emocjonalnego ładunku codzienności - jest główną rzeczą, którą robią kobiety. W nowym zestawie powiązanych ze sobą esejów Marina Benjamin kieruje swoje bystre oko na zadania określane niegdyś jako "praca kobiet".

Od gotowania i sprzątania po opiekę nad starzejącym się krewnym, A Little Give przedstawia życie domowe na nowo: jako miejsce paradoksu i konfliktu, ale także ukojenia i głębokiego znaczenia. Tutaj produktywność idzie w parze z samozadowoleniem, uraza z czułością, a zwierzęce ja nigdy nie jest daleko, nieustannie grożąc przełamaniem. Opierając się na pracach takich postaci jak Natalia Ginzburg, Paula Rego i Virginia Woolf, Benjamin z zaciętą szczerością pisze o walce o nadpisanie uwarunkowań płciowych, które wciągają ją z powrotem w "błotnisty świat przedfeminizmu", nawet gdy próbuje się z niego wydostać.

Od wychowania jako dziecko imigrantów o ustalonych tradycyjnych wartościach, po opiekę nad matką i obserwowanie, jak nastolatka wyprowadza się z domu, bada swoje relacje z rodziną, społecznością, swoim ciałem, a nawet samym językiem. Ostatecznie pokazuje, że prawdziwa praca kobiety może leżeć w samym sercu jej człowieczeństwa, w dążeniu zarówno do transformacji, jak i głębokiej akceptacji.