163 dni

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

163 Days

Zawartość książki:

Hannah Hodgson jest ciężko chorą poetką, która używa panoplii słownictwa, aby przywołać medyczne, poetyckie i profesjonalne, aby zbadać, co choroba, śmierć i umieranie robią z młodą osobą, zarówno jako pacjent, jak i świadek. 163 dni to najdłuższa hospitalizacja, jaką miała do tej pory - i tak, mając to jako rusztowanie, pokazuje, jak prawdy medyczne, prawne i osobiste zderzają się tak głośno, jak upuszczona taca z narzędziami na cichej sali operacyjnej.

W tym długim pojedynczym wierszu bada to, co kiedyś uważała za prawdę, co prawo uważa za prawdę i traumatyczną prawdę, która jest czymś, co może pomieścić tylko ciało. W czasie tej narracji ma szesnaście lat i kończy siedemnaście lat na oddziale szpitalnym udekorowanym w podstawowe kolory, klaunów, którzy dobrowolnie odwiedzają chore dzieci i cztery jajka wielkanocne na pacjenta na oddziale, gdzie tylko jedno dziecko może jeść. To dziecko jest obserwowane podczas jedzenia, gdy Hannah zaczyna zapominać o smaku jedzenia.

Lekarze walczą o zdiagnozowanie jej nakładających się na siebie przewlekłych schorzeń, które rozpoczęły się od szybkiej utraty wagi i oznaczają, że nie może prawidłowo jeść ani wchłaniać składników odżywczych. Cierpi z powodu rozdzierających serce objawów, a także licznych, często bardzo bolesnych, testów i procedur, które są niezbędne, aby utrzymać ją przy życiu na tyle długo, aby dowiedzieć się, co jej dolega. Każdy dzień składa się z dwóch wpisów, wiersza przypominającego pamiętnik, który przedstawia jej wersję dnia, oraz notatek, które można znaleźć w notatkach medycznych.

Pamiętnikarskie wpisy autorki wyróżniają się zarówno klarownością, jak i rozpaczą. Autorka ma dar opisywania, który sprawia, że czasami jesteśmy niemal nieznośnie blisko jej cierpienia.

Czujemy jej smutek, ale także jej frustrację z powodu niezdiagnozowania, a jednocześnie podlegania rutynie szpitalnej, która czasami wydaje się arbitralna, jak potrzeba zamiatania i wyrzucania kartek od jej przyjaciół, uznanych za "ryzyko infekcji". Podobnie personel szpitala wydaje się czasem cudownie uprzejmy, a innym razem pozornie niedbały, zimny lub okrutny. Czas pracy oznacza, że bohaterka przechodzi przez liczne zmiany, rotacje personelu i rotacje studentów medycyny.

Instytucjonalna jakość instytucji jest tutaj kwestionowana, podobnie jak wolność wrażliwej jednostki w tym otoczeniu. W pewnym momencie, w wieku 17 lat, jest "za stara" na szpital dziecięcy, ale "za młoda" na oddział dla dorosłych. Lobbing zaangażowany w rozwiązanie tego dylematu jest zarówno imponujący, jak i absurdalny; odbywają się spotkania między dorosłymi i szpitalami dziecięcymi na temat obowiązków związanych z opieką, spotkania, w których nie pozwolono jej uczestniczyć.

Poza etyką i machiną opieki, to co wpisy w dzienniku pokazują najbardziej poruszająco, to historia dorastania autorki, uczenia się zarówno miłych, jak i strasznych prawd, których zgromadzenie zajmuje zdrowym dorosłym całe życie.

W wierszach "po opiece" widzimy, jak autorka rozpoczyna nową wersję swojego życia jako niepełnosprawna młoda osoba, podopieczna hospicjum, ciało rozpadające się, podupadające do tego stopnia, że ma siedemnaście (zdiagnozowanych) problemów, podpadających pod gałąź jej ograniczającej życie diagnozy. Czytelnicy będą poruszeni, zaskoczeni i oświeceni tym fascynującym debiutanckim zbiorem wierszy.