The Living Death of Antiquity: Neoclassical Aesthetics
The Living Death of Antiquity analizuje idealizację starożytności, która wykazuje, według słów Johanna Joachima Winckelmanna, "szlachetną prostotę i cichą wielkość".
Fitzgerald omawia estetykę tej odmiany neoklasycyzmu, przejawiającą się w szeregu prac w różnych mediach i okresach, koncentrując się na późnym XVIII i wczesnym XIX wieku. Po napisaniu przez Winckelmanna, grawerowane sceny z Iliady Johna Flaxmana oraz rzeźbiarze Antonio Canova i Bertel Thorvaldsen reinterpretowali starożytne prototypy lub wymyślali nowe.
Wcześniejsze i późniejsze wersje tej estetyki w starożytnej greckiej Anakreoncie, francuskich poetach parnasistowskich i Sokratesie Erika Satie manifestują jej charakter w różnych mediach i okresach. Spoglądając przychylnym okiem na pierwotne aspiracje estetyki neoklasycznej i jej przyszłościowy potencjał, Fitzgerald opisuje, w jaki sposób może ona popaść w pustkę lub kicz, przez który "pozostała" starożytność. Pozostaje w naszych umysłach i środowiskach.
Ta książka stawia pytanie, w jaki sposób neoklasyczna wartość prostoty służy do wyczarowania epifanicznej starożytności i jak biel, zarówno w dosłownych, jak i metaforycznych formach, działa jako "logo" neoklasycznej starożytności i funkcjonuje estetycznie w różnych mediach. W kontekście schyłku neoklasycznie wyidealizowanej starożytności Fitzgerald opisuje nowe treści wytwarzane przez jej asymptotyczne podejście do bezsensu oraz to, jak starożytność, którą sobie wyobrażała, jest i nie jest z nami.
