Życie z moim stuleciem: Pamiętnik

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

Living with My Century: A Memoir

Zawartość książki:

Profesor Eda Sagarra, urodzona w 1933 roku, była znaczącą i wpływową postacią w irlandzkiej i europejskiej polityce akademickiej, przyczyniając się do wczesnego rozwoju programu Erasmus. Teraz, w wieku prawie 88 lat, ten pamiętnik daje uderzające dowody jej samodyscypliny i ogromnej energii. Ten obszerny pamiętnik jednej z czołowych kobiet-naukowców w Irlandii zaczyna się od własnej perspektywy Sagarry na temat zapisania jej historii życia w historii podczas pandemicznej blokady w 2020 roku:

Poniższe wspomnienia przypominają osobom urodzonym w obecnym stuleciu i uczonym bez silnego poczucia irlandzkiej historii, która definiowała nasz naród od Wielkiego Głodu w latach czterdziestych XIX wieku do czasów współczesnych, jak to było dorastać jako kobieta w XX wieku i szukać kariery w męskim świecie. Stara się uchwycić zarówno to, co czuła osoba, która tego doświadczyła, jak i to, co działo się w społeczeństwie. Młodszym ludziom, którzy czytają dziś o ograniczeniach, jakim podlegały kobiety w latach trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych, trudno będzie zrozumieć, dlaczego nasze pokolenie i to, które nastąpiło po nim, nie rzuciło im wyzwania. Ale prawdopodobnie największym kontrastem między ówczesną Irlandią a obecną było pole manewru - a raczej jego brak. Dziś nasze życie opiera się na nieustannie zmieniającym się świecie. Irlandia jest bardziej połączona z całym światem niż kiedykolwiek wcześniej. Dziś większość ludzi jest mobilna. Irlandia, kiedy byłem młody, była niemal pod każdym względem statycznym, hierarchicznym i paternalistycznym społeczeństwem, w którym przypadek urodzenia determinował całe życie. Żadne życie nie jest reprezentatywne, ale doświadczenie każdej osoby jest wyjątkowe i warte zapisania dla tych, którzy przyjdą po nas.

Sagarra, dziewczyna z klasztoru w południowym Dublinie, bada dzieciństwo i rodzinę, szkolnictwo i UCD - z przenikliwym komentarzem na temat Irlandii lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Jej niezwykła pamięć i bystre oko do szczegółów przedstawiają czasami boleśnie szczery opis rodziny i świata wyższej klasy średniej katolickiego południowego Dublina, ujawniając głęboki wpływ Europy podczas studiów podyplomowych w powojennych Niemczech, Szwajcarii i Austrii.

Przez ten sądowy opis jej życia akademickiego przewija się gorzka świadomość ciągłych, choć subtelnych barier dla kobiecego awansu. Dla współczesnych krytyków rekonstruujących historię równości płci w Irlandii i dla czytelników historii feministycznej jest to lektura niezbędna. Jej opis emerytury od 1997 roku jest barwny, przejmujący i odkrywczy, a jej refleksje na temat starości i młodości rezonują.