Życie na łyżwach: Moja historia

Opinie czytelników

Recenzje wyrażają mieszankę podziwu i rozczarowania w odniesieniu do autobiografii Dorothy Hamill, „A Skating Life: My Story”. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali ją za wciągającą i szczerą narrację, inni uważali, że brakuje jej głębi i emocji, szczególnie w odkrywaniu późniejszego życia Hamill.

Czytelnicy docenili szczerą opowieść Dorothy i wgląd w jej życie jako łyżwiarki figurowej oraz wyzwania, przed którymi stanęła, w tym jej osobiste zmagania i żniwo sławy. Wielu uznało książkę za przyjemną i dobrze napisaną, z szybką narracją, która sprawiła, że chcieli więcej. Humanizujące spojrzenie na życie osoby publicznej rezonowało z kilkoma recenzentami, podkreślając jej odporność i emocjonalne aspekty jej doświadczeń.

Krytycy zauważyli, że książka czasami wydawała się nijaka lub pozbawiona życia, pozbawiona emocjonalnego zaangażowania oczekiwanego od tak osobistej historii. Niektórzy czytelnicy byli rozczarowani zwięzłością ważnych wydarzeń życiowych i oczekiwali większej głębi w omawianiu jej związków i osobistych wyzwań. Pierwsza połowa książki została opisana jako powolna i domagano się bardziej odkrywczych momentów, które uchwyciłyby jej emocje i radości. Ogólnie rzecz biorąc, wydawało się, że książka jest przeznaczona głównie dla oddanych fanów, a nie dla szerszej publiczności.

(na podstawie 70 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Skating Life: My Story

Zawartość książki:

Olśniewający uśmiech, charakterystyczna fryzura, spin. „America's Sweetheart” Dorothy Hamill dorastała na lodzie, pracując nad marzeniem, które miała spełnić w wieku dziewiętnastu lat: zdobyciem olimpijskiego złota w łyżwiarstwie figurowym.

Ale życie nie było obrazem doskonałości, na jaki wyglądało. Dorothy od najmłodszych lat zmagała się z bolesną wewnętrzną walką, która towarzyszyła jej aż do dorosłości - choć o depresji, która panowała w jej rodzinie, dowiedziała się dopiero w późniejszym okresie życia. Tygodnie i miesiące spędzone z dala od domu, by trenować i rywalizować, zbierały obfite żniwo, ale niewiele można było znaleźć w burzliwej i kruchej relacji z rodzicami.

Dorothy poślubiła mężczyznę swoich marzeń, tylko po to, by partnerstwo zakończyło się bólem serca i tragedią, która prawie doprowadziła ją do punktu krytycznego. Następnie, gdy w końcu zaczęło pojawiać się światełko w tunelu, drugie nieudane małżeństwo ponownie wystawiło na próbę zaufanie i siłę Dorothy - parodia, która mogła doprowadzić ją do rezygnacji. Znalazła jednak niezwykłą siłę w tym, co miała - swojej największej miłości, córce Alexandrze.

„Dzięki Bogu, jeździłam na łyżwach. W moim życiu z pewnością był pewien schemat. Kiedy były ciężkie czasy, jeździłam na łyżwach.

Tylko wtedy, gdy byłam na lodzie, ciesząc się swobodą ruchu i moją miłością do muzyki, byłam w stanie uciec od mojego bezdennego bólu serca”. W swoim głęboko poruszającym i szczerym pamiętniku Dorothy po raz pierwszy otwiera się na miłość, rodzinę, odwagę i co to znaczy naprawdę wygrywać zarówno na lodzie, jak i poza nim.