Oryginalny tytuł:
Life and Teaching of the Masters of the Far East (Volume One)
Zawartość książki:
Life and Teaching of the Masters of the Far East (Volume One) (1924) to pierwsza z sześciotomowego dzieła Nowej Myśli i mistycyzmu autorstwa pisarza i wykładowcy Bairda T. Spaldinga. Dzieło to, rzekomo dzielące się życiem i lekcjami "Wielkich Mistrzów Himalajów", wykorzystuje fikcyjną podróż do Indii jako środek do dzielenia się wielkimi prawami świata duchowego.
Życie Bairda T. Spaldinga (ur. 1872 - zm. 1953) to jedno z wielu pytań. Nawet najbardziej podstawowe fakty są przedmiotem dyskusji. Spalding twierdził, że urodził się w Anglii w 1857 roku. Jednak zapisy wskazują, że w rzeczywistości urodził się jako Bayard Spaulding w 1872 roku w Cohocton w stanie Nowy Jork. Spalding twierdził również, że ma rodzinę w Indiach i że studiował w Berkeley, Stanford i Columbia. Nie ma jednak żadnych zapisów potwierdzających którekolwiek z tych twierdzeń. Jaka jest więc prawda? Z pewnością zarabiał na życie jako inżynier górnictwa na Alasce, w Montanie i na kalifornijskim terytorium Yukon w latach 90-tych XIX wieku. W 1924 roku opublikował pierwszą z sześciu części serii Życie i nauczanie mistrzów Dalekiego Wschodu.
Zgodnie ze wstępem do książki, dzieło to jest relacją z wyprawy do Indii, Tybetu i Chin w 1894 roku w celu spotkania się z "Wielkimi Mistrzami Himalajów". W ciągu trzech i pół roku Spalding wraz z dziesięcioma innymi badaczami podróżował po kraju, mieszkając i rozmawiając z tymi wielkimi mistrzami, aby poznać "wielkie prawo". Pierwszy tom (zawarty tutaj) jest zapisem ich doświadczeń z pierwszego roku.
Czy jest to prawdziwa relacja z podróży na Daleki Wschód? Pozostali członkowie zespołu nie są zidentyfikowani, podobnie jak "Wielcy Mistrzowie" nie są znani z prawdziwych imion. Nie ma żadnych map ani zdjęć z podróży, pomimo notatki w przedmowie, że "zapisy i rękopisy... zostały zachowane". Ogólny konsensus jest taki, że Spalding nie udał się do Indii w 1894 roku i nie było takiej wyprawy badawczej. Fikcyjna relacja z duchowej podróży była popularnym gatunkiem w tamtym czasie, więc jest wysoce prawdopodobne, że praca Spaldinga była wymysłem. W rzeczywistości wydaje się, że pierwsza podróż Spaldinga do Indii miała miejsce dopiero w 1935 roku, po wydaniu tomu 3 Life and Teaching of the Masters.
Pomimo tej fikcji - a może właśnie z powodu bajek opowiadanych przez autora - Życie i nauczanie mistrzów Dalekiego Wschodu odniosło ogromny sukces. Z czterema tomami wydanymi za jego życia i dwoma ostatnimi opublikowanymi pośmiertnie, seria ta była pod wpływem, a później przyczyniła się do kręgów Nowej Myśli w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku.
W tym tomie Spalding opisuje wydarzenia, które można by uznać za cudowne - między innymi komunię z roślinami i zwierzętami, projekcję astralną, manifestację 40 bochenków chleba, aby nakarmić przyjęcie, i chodzenie po wodzie. Wiele z tych wydarzeń zostało wyjaśnionych przez Emila, Wielkiego Mistrza, którego ekspedycja spotyka wielokrotnie podczas swojej podróży.
Według Spaldinga, "Mistrzowie akceptują fakt, że Budda reprezentuje drogę do Oświecenia, ale wyraźnie podkreślają, że Chrystus jest Oświeceniem lub stanem świadomości, którego wszyscy poszukujemy - Świadomością Chrystusową". Ta Świadomość Chrystusowa jest ukazywana przez Mistrzów. Jest to stan oświecenia, miłości i ostatecznego zrozumienia, który został ucieleśniony w "Jezusie, Chrystusie, który się objawił, czyli Bogu objawiającym się przez człowieka w ciele". Ci, którzy chcą podążać, muszą "... pozwolić miłości płynąć, aby zrównoważyć wszystko, a kiedy to się stanie, Chrystus zostanie objawiony".
Fikcyjne podejście do tej pracy nie oznacza, że duchowa treść nie jest cenna. Przedstawiona jako seria osobistych historii i anegdot, książka przedstawia idee Nowej Myśli w przystępny sposób, który okazał się niezwykle popularny wśród duchowych myślicieli. Życie i nauczanie sprzedało się w ponad dwóch milionach egzemplarzy w pierwszej połowie XX wieku i nadal jest szeroko czytane.
