Życie codzienne podczas czarnej śmierci

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

Daily Life During the Black Death

Zawartość książki:

Codzienne życie podczas Czarnej Śmierci nie było normalne. Kiedy zaraza uderzyła w społeczność, każdy aspekt życia został wywrócony do góry nogami, od relacji w rodzinach po strukturę społeczną, polityczną i gospodarczą.

Teatry pustoszały, cmentarze zapełniały się, a ulicami rządzili straszliwi nosiciele zwłok, których wozy śmierci dudniły dzień i noc. Codzienne życie podczas Czarnej Śmierci nie było normalne. W ciągu trzech i pół wieku, które stanowiły drugą pandemię dżumy dymieniczej, od 1348 do 1722 roku, Europejczycy byli regularnie atakowani przez epidemie, które kosiły ich jak kosa żniwiarza.

Kiedy dżuma dotknęła społeczność, każdy aspekt życia został wywrócony do góry nogami, od relacji w rodzinach po strukturę społeczną, polityczną i gospodarczą.

Teatry pustoszały, cmentarze zapełniały się, a ulicami rządzili straszliwi nosiciele zwłok, których wozy śmierci dudniły dzień i noc. Czas zarazy wywoływał najbardziej heroiczne i nieludzkie zachowania, jakie można sobie wyobrazić.

A jednak cywilizacja zachodnia przetrwała, aby przejść renesans, reformację, rewolucję naukową i wczesne oświecenie. W książce "Życie codzienne w czasach Czarnej Śmierci" Joseph Byrne przedstawia przebieg drugiej pandemii, przyczyny i naturę dżumy dymieniczej, a także najnowsze rewizjonistyczne spojrzenie na to, czym naprawdę była Czarna Śmierć. Przedstawia zjawisko dżumy tematycznie, koncentrując się na miejscach, w których ludzie żyli i pracowali oraz stawiali czoła ich okropnościom: domu, kościele i cmentarzu, wiosce, domach szkodników, ulicach i drogach.

Prowadzi czytelników do klas szkół medycznych, w których nauczano fałszywych teorii zarazy, przez kariery lekarzy, którzy daremnie leczyli ofiary, do sal obrad ratusza, gdzie przywódcy obywatelscy agonowali nad sposobami zapobiegania, a następnie leczenia zarazy. Omawia lekarstwa, modlitwy, literaturę, specjalną odzież, sztukę, praktyki pogrzebowe i przestępczość, które zrodziła zaraza. Byrne czerpie żywe przykłady zarówno z Europy, jak i z epoki, a tam, gdzie to możliwe, przedstawia słowa samych świadków i ofiar.

Kończy się dokładnym omówieniem dżumy w Marsylii (1720-22), ostatniej poważnej plagi w północnej Europie, oraz przełomowych badań pod koniec XIX wieku, które ostatecznie pokonały dżumę.