Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 16 głosach.
Reset the Heart: Unlearning Violence, Relearning Hope
Kiedy ruch protestacyjny #BlackLivesMatter rozpoczął dynamiczne działania po śmierci młodego Michaela Browna, zastrzelonego jesienią 2014 roku w Ferguson, MO, spora liczba duchownych i świeckich przywódców w większym St. Louis rzuciła się do działania i na nowo nauczyła się, czego potrzeba, aby "postawić stopy na modlitwie". Jednak w miarę jak improwizowane wysiłki kontynuowały gromadzenie i organizowanie kościołów w celu trwałej pracy w konfrontacji z podstępną przemocą systemowej niesprawiedliwości społecznej na ich własnym podwórku, ci przywódcy religijni natknęli się na znajomą, ale kłopotliwą ścianę: niezdolność i niechęć ich wspólnot wyznaniowych do reagowania. W wielu przypadkach opór był (i nadal jest) zaciekły, niesamowicie przypominający starcia, które podzieliły wspólnoty religijne i przywództwo w erze praw obywatelskich w latach 1960. Jeśli nauczanie, uczenie się i praktykowanie wiary przez Kościół jest rzekomo transformacyjne, to gdzie była/jest ta wiara, kiedy była/jest najbardziej potrzebna? Jeśli miała miejsce dobra formacja religijna - a może miała? - to skąd te trwałe oznaki obojętności, paraliżu, apatii, irytacji, oporu, symptomy znieczulonej świadomości moralnej i osłabionej nadziei w obliczu wszechobecnej przemocy społeczno-kulturowej?
Odpowiedzią może być ostry akt oskarżenia: że w wyłaniającej się erze kulturowo-religijnej, w której religijna tożsamość, ekspresja i doświadczenie są coraz bardziej pluralistyczne, ale także upolitycznione, polaryzujące i rasistowskie, chrześcijańskie wspólnoty wiary - nawet te o postępowych przekonaniach teologicznych - są nadal trzymane w dominującej niewoli kulturowej i kształtowane przez kolonizujące strategie nauczania "dezimaginacji" - tak, że historie (teologie) i rytuały (praktyki) wiary skutecznie stały się przeszkodami, które znieczulają moralną sprawczość i osłabiają odważne działania na rzecz nadziei i zmiany. Niniejsza książka odnosi się do powyższych praktycznych obaw za pomocą trzech paradygmatycznych pytań: 1. Co to znaczy wychowywać do wiary w świecie naznaczonym przemocą? 2. W jaki sposób chrześcijańskie wspólnoty wyznaniowe współuczestniczą w nauczaniu i uczeniu się przemocy? 3. Jakie odnowione praktyki wiary i przywództwa edukacyjnego dają potencjał do oduczania i uwalniania od przemocy? Teza organizująca napędza dochodzenie: Chrześcijańskie myślenie i nauczanie o przeciwdziałaniu przemocy wymaga celowego ustawienia naszych serc w świecie, który bezkarnie narusza i krzywdzi. Przeciwstawiając się brutalnej "dezimaginacji" i jej przytępiającym sumienie instrumentom, chrześcijańskie wspólnoty religijne są wzywane do regeneracji radykalnych form proroczej, protestacyjnej wiary, której umiejętności i instynkty muszą być celowo doskonalone.
Dzieje się to poprzez celowe i strategiczne formy publicznego podnoszenia świadomości w celu uczestnictwa i działania - działania, które zmierza w kierunku krytycznej, insurekcyjnej, zmartwychwstałej nadziei i jest przez nią napędzane.