Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 36 głosach.
Oryginalny tytuł:
Soldiers Don't Go Mad: A Story of Brotherhood, Poetry, and Mental Illness During the First World War
Zawartość książki:
Błyskotliwa i przejmująca historia przyjaźni dwóch wielkich poetów wojennych, Siegfrieda Sassoona i Wilfreda Owena, wraz z narracyjnym badaniem początków PTSD i literackiej reakcji na I wojnę światową.
Od momentu wybuchu wojny w Europie w 1914 roku, świat wkroczył w nową, niezrównaną erę nowoczesnych działań wojennych. Żołnierze musieli stawić czoła nieustannemu ostrzałowi z karabinów maszynowych, niesamowitej sile artylerii, miotaczom ognia i atakom gazowym. W ciągu pierwszych czterech miesięcy wojny armia brytyjska odnotowała załamanie nerwowe dziesięciu procent swoich oficerów; utrata takiej siły roboczej z powodu chorób psychicznych - nie wspominając o śmierci i ranach fizycznych - sprawiła, że armia nie była w stanie wypełnić swoich szeregów. Podporucznik Wilfred Owen miał dwadzieścia cztery lata, gdy został przyjęty do nowo utworzonego szpitala wojennego Craiglockhart w celu leczenia szoku pourazowego. Jako początkujący poeta, próbując zrozumieć terror, którego był świadkiem, przeczytał zbiór wierszy kolegi oficera, Siegfrieda Sassoona, i był pod wrażeniem jego portretu trudnej sytuacji żołnierza. Miesiąc później sam Sassoon przybył do Craiglockhart, odmawiając powrotu na front po tym, jak został ranny podczas bitwy.
Chociaż Owen i Sassoon różnili się wiekiem, klasą, wykształceniem i zainteresowaniami, obaj byli outsiderami - jako żołnierze niezdolni do walki, jako homoseksualiści w homofobicznym kraju i jako Brytyjczycy niechętni wspieraniu wojny, która prawdopodobnie zniszczy całe pokolenie młodych mężczyzn. Jednak ponad wszystko łączyło ich zamiłowanie do języka angielskiego i jego najwyższego wyrazu, jakim jest poezja. Gdy ich przyjaźń ewoluowała podczas miesięcy spędzonych jako pacjenci w Craiglockhart, każdy z nich zachęcał drugiego do pracy, osobistych rozważań nad moralnością wojny, a także do leczenia. Terapia zapewniła Owenowi, Sassoonowi i innym pacjentom wgląd, który pozwolił im lepiej wyrazić siebie, a przez 28 miesięcy, kiedy Craiglockhart działał, w szczególności inkubował najważniejsze wydarzenia epoki zarówno w psychiatrii, jak i poezji.
Opierając się na bogatych materiałach źródłowych, a także własnym głębokim zrozumieniu traumy i wojny, SOLDIERS DON'T GO MAD po raz pierwszy opowiada historię żołnierzy i lekarzy, którzy zmagali się ze skutkami wojny przemysłowej na ludzką psychikę. Pisząc poza polami bitew, do psychiatrycznej kozetki Craiglockhart, ale także do salonów literackich, salonów władzy i wiejskich domów, Glass przedstawia doświadczenia Owena i Sassoona oraz ich kolegów-żołnierzy-poetów, wraz z szerszą literacką reakcją na współczesne działania wojenne. Badając korzenie tego, co obecnie znamy jako zespół stresu pourazowego, Glass wnosi historyczne znaczenie do tego, jak musimy rozważyć szalejący wpływ wojny na zdrowie psychiczne oraz sposoby, w jakie twórczość pomaga nam pogodzić się nawet z najciemniejszymi czasami.
