Żołnierze i uczeni: Armia amerykańska i wykorzystanie historii wojskowości, 1865-1920

Opinie czytelników

Książka bada relacje między armią amerykańską a historią wojskowości od 1865 do 1920 roku. Omawia profesjonalizację edukacji wojskowej, wyzwania stojące przed nauczaniem historii wojskowości oraz interakcje między oficerami armii a cywilnymi historykami. Chociaż temat jest istotny, wykonanie zostało skrytykowane za to, że jest trudne do zaangażowania i nieco niezrównoważone w swojej analizie.

Obejmuje ważny i zaniedbany temat dotyczący armii amerykańskiej i historii wojskowości. Zapewnia cenny wgląd w ewolucję edukacji wojskowej i relacje między profesjonalistami wojskowymi a historykami. Podział na części ułatwia zrozumienie różnych aspektów tematu.

Książka została opisana jako trudna do zrozumienia, z niezrównoważonym traktowaniem niektórych tematów, w szczególności związku między postępem a wysiłkami edukacyjnymi wojska. Niektórzy recenzenci zauważyli brak jasności w definicjach (np. „bezpieczne przywództwo”), a narracja mogłaby zyskać na silniejszej strukturze. Wydaje się, że jest to najbardziej korzystne dla czytelników akademickich, a nie dla ogólnej publiczności.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Soldiers and Scholars: The U.S. Army and the Uses of Military History, 1865-1920

Zawartość książki:

Tematem tej książki jest wykorzystywanie i nadużywanie historii wojskowości. Historyk Carol Reardon analizuje związek armii z jej własną historią i śledzi próby armii, od końca wojny secesyjnej do epoki postępu, aby rościć sobie prawo do dyscypliny historii wojskowej.

„Posiadanie” historii wojskowej było ważne dla armii, twierdzi Reardon. Historia wojskowości była nie tylko kamieniem węgielnym w powstającym systemie edukacji armii, ale niosła ze sobą również profesjonalny wizerunek i szacunek społeczny.

W rezultacie armia wytrwale broniła tej dyscypliny przed wtargnięciem cywilnych naukowców, argumentując, że wojskowi profesjonaliści powinni wyznaczać standardy studiowania historii wojskowości. Z drugiej strony Amerykańskie Stowarzyszenie Historyczne twierdziło, że historia wojskowości nie powinna być pozostawiona amatorom.

W tym dobrze zbadanym studium Rearson argumentuje, że długa, nierozstrzygnięta debata na temat własności historii wojskowości była w dużej mierze odpowiedzialna za jej upadek jako dyscypliny w ciągu pół wieku po I wojnie światowej.