Zniszczone nadzieje: Bojkot Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku przez Kanadę

Opinie czytelników

Książka „Shattered Hopes” autorstwa Sheili Hurtig Robertson bada wpływ bojkotu Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku na kanadyjskich sportowców, trenerów i szerszą społeczność sportową. Poprzez szczegółowe historie ustne i szeroko zakrojone badania, autorka przedstawia emocjonalne i psychologiczne żniwo, jakie ta polityczna decyzja wywarła na zaangażowanych w nią osobach, oferując wgląd w ówczesny klimat polityczny i osobiste historie dotkniętych nią osób.

Skrupulatne badania, mocne osobiste historie, emocjonalne zaangażowanie, wnikliwy kontekst polityczny i fascynująca narracja, która pokazuje wpływ bojkotu na sportowców i trenerów.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać skupienie się na aspektach politycznych za zbyt krytyczne; emocjonalna głębia może być przytłaczająca dla tych, którzy szukają czysto faktograficznych relacji.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Shattered Hopes: Canada's Boycott of the 1980 Olympic Games

Zawartość książki:

27 grudnia 1979 roku Związek Radziecki dokonał inwazji na Afganistan, odległą krainę nieznaną większości Kanadyjczyków. Wiedza o tym miała szybko nadejść w nadchodzących miesiącach, szczególnie dla dziesiątek kanadyjskich sportowców, którzy wchodzili w końcową fazę treningów do Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku.

Inwazja zapoczątkowała łańcuch wydarzeń, które zdominowały ówczesne nagłówki gazet. Kluczowym skutkiem był prowadzony przez Amerykanów bojkot igrzysk, do którego ostatecznie przyłączyła się Kanada, zmuszając 212 kanadyjskich sportowców do odłożenia na półkę swoich olimpijskich marzeń, niektórych tymczasowo, a wielu na stałe. Shattered Hopes to ustna historia kluczowych graczy, w tym ośmiu decydentów, pięciu trenerów reprezentacji narodowej, dwóch starszych administratorów, dwóch pracowników kanadyjskiej drużyny i 27 kanadyjskich sportowców.

Dla wielu wspomnienia bojkotu są boleśnie wyraźne; dla innych szczegóły wyblakły, ale gniew i rozczarowanie pozostały. Dla wszystkich jest to smutek z powodu straconej szansy na osiągnięcie doskonałości na olimpijskiej scenie i rozczarowanie, że ich poświęcenie było tylko symboliczną odpowiedzią i pozostaje w dużej mierze niedocenione.