Znak czerwonego kciuka

Opinie czytelników

Książka opowiada o doktorze Thorndyke i łączy elementy tajemnicy z angielskim społeczeństwem z początku XX wieku. Czytelnicy doceniają sprytne wykorzystanie logiki, humor i szczegółowe portrety postaci, choć staromodny styl pisania może stanowić wyzwanie. Otrzymał on mieszane reakcje dotyczące tempa i spójności postaci w całej serii.

Sprytny i prowokujący do myślenia styl pisania, humorystyczne opisy, dobrze rozwinięte postacie, interesujący kontekst historyczny, przyjemne połączenie tajemnicy i romansu, silne dedukcyjne rozumowanie głównego bohatera, wciągająca fabuła z nieoczekiwanym zakończeniem.

Staromodny styl pisania może być uciążliwy, tempo jest miejscami powolne, niektóre dialogi i elementy mogą wydawać się przestarzałe lub niepoprawne politycznie, niespójności zauważone przez długoletnich czytelników serii, nadmierna szczegółowość niektórych wyjaśnień może być nużąca.

(na podstawie 53 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Red Thumb Mark

Zawartość książki:

Jest to pierwsza powieść doktora Thorndyke'a z 1907 roku, jedna z najwcześniejszych zagadek kryminalistycznych. Z sejfu ginie cenna przesyłka diamentów, a na ławę oskarżonych trafia miły, młody mężczyzna. W miarę gromadzenia dowodów, do pomocy w obronie zostaje wezwany renomowany ekspert medycyny sądowej. Zwroty akcji są łatwe do odgadnięcia, postacie mówią w lekko sztywny sposób, który odzwierciedla ich klasę (klasy) i pochodzenie, a kryminalistyka wydaje nam się teraz niezwykle podstawowa, ale była to jedna z najwcześniejszych i wciąż trzyma się kupy. Pisanie jest płynne, obowiązkowy wątek miłosny nie jest natrętny, kryminalistyka solidna i dobrze przedstawiona, a postacie dr Thorndyke'a i dr Jervisa są sympatyczne i wydają się prawdziwe.

Widać dług, jaki Freeman zaciągnął u Doyle'a, a także u Sayersa i wielu innych. Thorndyke ma "człowieka" o imieniu Poulton, który jest co najmniej bardzo przydatnym wujkiem Buntera, a Jervis jest prawie "synem Watsona", łącznie z wątkiem miłosnym. Thorndyke jest wyjątkowo holmesowski, zatajając prawie wszystkie informacje aż do rozwiązania, racjonalizując to jako dyskrecję prawną, ale wciąż wykorzystywaną z dobrym skutkiem na końcu. Scena na sali sądowej jest wspaniała.

Rezultatem jest przyjemne przypomnienie, jak kiedyś wyglądało życie - i tajemnice. (Abbey)