Zmysł piękna: Będąc zarysem teorii estetycznej

Opinie czytelników

Recenzje książki „The Sense of Beauty” George'a Santayany podkreślają jej znakomity styl pisania i filozoficzne spostrzeżenia, czyniąc ją dostępną poza kręgami akademickimi. Pojawiają się jednak ostrzeżenia dotyczące jakości niektórych wydań, w szczególności nieskorygowanego skanu OCR, w którym brakuje ważnych elementów, takich jak numery stron i ilustracje.

Książka jest pięknie napisana, dzięki czemu złożone idee filozoficzne są przystępne i przyjemne, z elegancką i zwięzłą prozą. Spostrzeżenia Santayany na temat estetyki i piękna są przedstawione w przemyślany sposób, atrakcyjny zarówno dla niespecjalistów, jak i naukowców.

Niektóre wydania, w szczególności niepoprawiony skan OCR, są słabej jakości, brakuje w nich numerów stron, ilustracji oraz istotnych informacji na początku i końcu książki. Istnieją również artefakty OCR i literówki, które osłabiają wrażenia z czytania.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Sense of Beauty: Being the Outlines of Aesthetic Theory

Zawartość książki:

PRZEDMOWA.

Ta niewielka praca zawiera główne idee zebrane podczas wykładów z teorii i historii estetyki, prowadzonych w Harvard College w latach 1892-1895. Jedyną oryginalnością, jaką mogę sobie przypisać, jest ta, która może wynikać z próby połączenia rozproszonych powszechników krytyki w system, pod natchnieniem naturalistycznej psychologii. Studiowałem raczej szczerość niż nowość, a jeśli jakikolwiek temat, jak na przykład doskonałość tragedii, jest przedstawiony w nowym świetle, zmiana polega jedynie na ściślejszym zastosowaniu do złożonego tematu zasad uznanych za obowiązujące w naszych prostych osądach. Przez cały czas starałem się przywołać te podstawowe uczucia estetyczne, których uporządkowane rozszerzenie daje zdrowy osąd i rozróżnienie smaku.

Wpływy, pod wpływem których książka ta została napisana, są raczej zbyt ogólne i wszechobecne, aby można je było wyszczególnić; jednak student filozofii nie omieszka dostrzec, jak wiele zawdzięczam pisarzom, zarówno żyjącym, jak i zmarłym, którym nie można dodać honoru poprzez moje podziękowania. Zwykle pomijałem wszelkie odniesienia do nich w przypisach lub w tekście, aby uniknąć atmosfery kontrowersji, a czytelnik mógł porównać to, co zostało powiedziane bardziej bezpośrednio z rzeczywistością własnego doświadczenia.

G. S.

Wrzesień, 1906.