Zmiana przesłania: Okrucieństwo wobec osób homoseksualnych jest niezgodne z nauką chrześcijańską.

Opinie czytelników

Książka jest potężną narracją, która porusza tematy miłości, łaski i wpływu systemowej krzywdy wyrządzonej przez tych, którzy mają władzę, szczególnie koncentrując się na zmaganiach wrażliwych jednostek. Podkreśla podróż matki przez tragedię i jej walkę z ideologiami pełnymi nienawiści, ostatecznie przedstawiając miłość jako siłę, która może pokonać zło.

Mocne opowiadanie historii, inspirujące tematy, surowa i emocjonalna narracja, dobrze napisana z efektownymi wizualizacjami, transformujące doświadczenie czytelnicze, zachęca do nadziei i zmian.

Temat może być trudny lub wyzwalający dla niektórych czytelników ze względu na skupienie się na tragedii i systemowej krzywdzie.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Changing the Message: Cruelty to persons who are gay is incompatible with Christian teaching.

Zawartość książki:

Z książki:

Dzień był zwyczajny. Choć zbliżał się wieczór, słońce świeciło jasno. Bill kosił trawę na podwórku i właśnie mijał grupę trzech małych drzew przed naszym oknem wykuszowym. Dziewczyny i ja robiłyśmy normalne rzeczy w letnie wieczory. Nie pamiętam dokładnie, ale możliwe, że przygotowywałam kolację. Bena nie było z nami. Poszedł do kościoła na dodatkowe spotkanie młodzieżowe, aby dokończyć ostateczne planowanie wyjazdu na misję. Już tylko kilka dni dzieliło grupę młodzieży od załadowania kościelnego autobusu i udania się na miejsce misji.

Chociaż grupa stawała się coraz bardziej gniazdem konfliktów, nieporozumień i stresu, Ben naprawdę chciał, aby ten wyjazd doszedł do skutku. Uwielbiał pomagać w malowaniu, budowaniu ganków lub czymkolwiek innym, co przyniosłoby korzyści komuś w potrzebie. "O to właśnie chodzi w kościele" - powiedział mi. Uwielbiał też koleżeństwo, pracę zespołową i zabawę. Zaangażował się w podróż misyjną.

Nauki nowego lidera były denerwujące i sprzeczne ze wszystkim, czego Ben był uczony. Nasze spotkania z przywódcami kościoła były pełne wsparcia i zrozumienia, ale nie widzieliśmy żadnej poprawy w zachowaniu tego charyzmatycznego lidera młodzieżowego. Uzgodniliśmy, że po podróży podejmiemy decyzję. Czy powinniśmy opuścić grupę, która była nam tak droga, czy też wytrwać i spróbować otworzyć oczy? Ben, Bill i ja stwierdziliśmy: "Jeśli uciekniemy i odejdziemy, to nic się nie zmieni". Później zastanawiałem się, dlaczego uważaliśmy za stosowne wkroczyć jako baranki ofiarne. Gdybyśmy tylko dostrzegli potrzebę ochrony siebie, naszej rodziny, a zwłaszcza naszego drogiego, błyskotliwego, wrażliwego, poszukującego sprawiedliwości społecznej syna.

*.

Gdy weszłam do pokoju rodzinnego jakieś dziewięćdziesiąt minut po wyjściu Bena, przez okno wykuszowe rzucił mi się w oczy jego samochód. Był szybki i gwałtownie wjechał na nasz podjazd. Coś jest nie tak, wrócił wcześnie. Szybko podeszłam do drzwi wejściowych. Gdy je otworzyłam, Ben wbiegł po schodach na naszą werandę. Intensywność była namacalna. Piękne, zielone oczy mojego 16-letniego dziecka patrzyły prosto na mnie. Łzy wypełniały jego powieki w kałuży, która zaraz miała się rozlać. Jego policzki były zarumienione, oddech szybki, a usta... och, jego usta drżały, gdy z wielkim wysiłkiem formował słowa i pomimo wykrzywienia twarzy na granicy płaczu.

"Wrzeszczał na mnie przez godzinę" - powiedział Ben. "Sprawił, że moi przyjaciele powiedzieli, że nie czują się ze mną komfortowo i że idę do piekła. "Przepraszam za wszystko, co zrobiłem", powiedziałem mu. Powiedział, że mi nie wierzy".

*.

Jeden z funkcjonariuszy powiedział: "Proszę pani, czy może mi pani pokazać dowód tożsamości? ".

Podniosłam portfel, zaczęłam w nim grzebać, a gdy moje palce przeglądały karty, zauważyłam, że drżą mi ręce. Zastanawiam się, czy moje ciało wiedziało wcześniej niż mój umysł. Znalazłem prawo jazdy.

Funkcjonariusz miał mały notatnik i zaczął zapisywać moje informacje, gdy czekałem. Kiedy skończył, wziął głęboki oddech, podczas gdy drugi oficer stał uroczyście, ale uprzejmie obok. "Czy ma pani syna w Asheville? "zapytał.

Przytaknąłem. "Tak".

"Proszę pani. Nie ma go już z nami".