Ocena:
Książka „Bad Mexican, Bad American” autorstwa Jose Hernandeza Diaza to przejmująca eksploracja dwoistości kulturowej poprzez żywe wiersze prozą. Oddaje złożoność tożsamości i piękno posiadania podwójnego dziedzictwa, skutecznie łącząc realizm i surrealizm. Czytelnicy doceniają szczere tematy miłości do kultury i społeczności, co czyni ją znaczącym dziełem we współczesnej poezji.
Zalety:Bogaty w żywe obrazy, humor i emocjonalną głębię. Zgłębia złożone tematy tożsamości i hybrydy kulturowej. Szczere refleksje na temat rodziny i społeczności. Oferuje świeży i pełen wyobraźni głos we współczesnej poezji.
Wady:Przyzwyczajenie się do formatu poematu prozą może zająć trochę czasu. Niektóre wiersze ocierają się o surrealizm, co może nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Bad Mexican, Bad American: Poems
Ten zbiór wierszy Jose Hernandeza Diaza prezentuje unikalny styl, który uczynił go wschodzącą gwiazdą w społeczności poetyckiej.
W Bad Mexican, Bad American minimalistyczna, robotnicza estetyka "upośledzonego brązowego dzieciaka" nabiera rozpędu w wierszach prozą, które przypominają i celebrują powiązania tej formy z surrealizmem. Dzięki wpływom Alberto Rosa i Raya Gonzaleza z jednej strony oraz Jamesa Tate'a i Charlesa Baudelaire'a z drugiej, zbiór spektakularnie łączy sztukę "wysoką" ze sztuką ludową w sposób, który załamuje te rozróżnienia, jak w wierszu "Moja randka z Fridą Kahlo" "Frida i ja wypiliśmy kubańską kawę, a potem zjedliśmy wegetariańskie tacos. Popijaliśmy mezcal i czarną herbatę. Pod koniec wieczoru próbowałem ją poderwać. Na początku udawała opór, ale potem agresywnie mnie pocałowała. Całowaliśmy się przez około trzydzieści minut pod muralem protestacyjnym autorstwa Davida Alfaro Siqueirosa".
Bad Mexican, Bad American pokazuje, jak posiadanie korzeni w więcej niż jednej kulturze może być zarówno niepokojące, jak i bogate: van Gogh i Beethoven dzielą stronę z tatuażami, graffiti i rancheras; Quetzalcoatl pojawia się w Panda Express; meksykańsko-amerykańskie dziecko, które nigdy nie miało meksykańsko-amerykańskiego nauczyciela, może stać się tym nauczycielem; "łamany" angielski rodzica jest piękny i mistrzowski. Łącząc rzeczywistość z marzeniami i pokorę z nadzieją, Hernandez Diaz wnosi śpiewną nić do złożonego kulturowego splotu, jakim jest poezja XXI wieku.
