Fracture Feminism
Feministyczne pisarki brytyjskiego romantyzmu często tworzyły alternatywy dla czasu linearnego.
Postrzegając czas jako system kontroli społecznej, pisarki takie jak Mary Wollstonecraft, Anna Barbauld i Mary Shelley pisały o bieżących wydarzeniach tak, jakby posiadały wiedzę z przyszłości. Feminizm pęknięcia bada tę tradycję z perspektywy opartej na psychoanalizie Lacana i dekonstrukcji Derridy, pokazując, jak można sobie wyobrazić, że czas zawiera ukryte pęknięcie - i jak to pęknięcie, gdy zostanie uznane za punkt widzenia, może być podstawą emancypacyjnej polityki.
Argumentując, że najbardziej radykalne eksperymenty tego okresu w cofaniu czasu wynikały z dyskursów epoki dotyczących płci i praw kobiet, Fracture Feminism zadaje pytanie: w jakim stopniu kobiety mogą należeć do swojego momentu historycznego, biorąc pod uwagę ich polityczną i społeczną marginalizację? W jaki sposób głosy z przyszłości mogłyby zakłócić zwykłe procedury debaty politycznej? Co by było, gdyby utopia była rozumiana raczej jako czas niż miejsce, a jej czas znajdowałby się już w teraźniejszości?