Zima w Mieście Światła: Poszukiwanie siebie na emeryturze

Opinie czytelników

Książka jest pamiętnikiem autorstwa Sue Harper, który bada życie po przejściu na emeryturę, szczegółowo opisując jej osobistą podróż oraz wyzwania i odkrycia, przed którymi stanęła podczas tej transformacji. Książka ta odbiła się głębokim echem wśród wielu czytelników, zwłaszcza tych, którzy zbliżają się do emerytury lub są na emeryturze, i oferuje przemyślaną refleksję na temat znalezienia celu i tożsamości poza płatną pracą. Barwne opisy Paryża i doświadczeń Harper jako emerytowanej nauczycielki dodały bogactwa jej narracji.

Książka jest bardzo czytelna i można się z nią utożsamić, oferując szczery opis przejścia na emeryturę. Czytelnicy docenili wrażliwość autorki i osobisty charakter jej tekstów. Wielu uznało ją za inspirującą i wypełnioną bogatymi opisami, szczególnie Paryża. Książka służy również jako źródło do dalszej lektury. Jest polecana jako przemyślany prezent dla emerytów.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać skupienie się na osobistych anegdotach za mniej praktyczne, ponieważ nie jest to podręcznik planowania emerytury. Co więcej, osoby niezainteresowane sztuką, historią czy Paryżem mogą nie być w stanie zrozumieć treści książki.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Winter in the City of Light: A search for self in retirement

Zawartość książki:

Co do dwóch rzeczy Sue Harper była absolutnie pewna. Paryż był najbardziej ekscytującym miastem na świecie, a emerytura miała być czasem, w którym wszystko było możliwe. Ale była przerażona. Od tragicznego życia francuskiej divy po historię żydowskiej rodziny zniszczonej przez nazistów, Harper odkryła powiązania z Paryżem i samą sobą, gdy zmagała się z przejściem na emeryturę.

Kiedy pęd życia po pracy - czas, w którym wszystko wydawało się możliwe - zderzył się z paniką „Och-och, co teraz? „ Harper poczuła się pozbawiona korzeni i oderwana od rzeczywistości. Co gorsza, z zewnątrz jej emerytura wyglądała idealnie. Ona i jej partner podróżowali, jeździli na nartach na dwóch półkulach i wydawało się, że mają wszystko. Ale w domu wypełniała swoje dni obsesyjnymi ćwiczeniami, randkami przy kawie i niekończącymi się godzinami bezmyślnej telewizji.

Wtedy jej partner został przyjęty na kurs sztuki w Paryżu. Harper twierdziła, że będzie jak Hemingway, zostanie florecistką i będzie pisać o swoich przygodach. Wiedziała, że to kłamstwo. Ale powoli, planując swoje spacery po brukowanych dzielnicach, miejskich cmentarzach i salach starożytnych greckich waz w ogromnym Luwrze, odnalazła drogę do siebie.