Żelazny rydwan

Opinie czytelników

Żelazny Rydwan, pierwotnie opublikowany w 1909 roku i przetłumaczony przez Lucy Moffatt, otrzymał mieszane recenzje. Podczas gdy niektórzy czytelnicy chwalili jej klimat i ponadczasowy urok, inni uznali ją za powolną i przewidywalną. Wielu z nich doceniło zabytkową scenerię i intrygujące postacie, podczas gdy kilku uznało ją za przestarzałą i pozbawioną napięcia. Ogólnie rzecz biorąc, wydaje się, że bardziej spodoba się fanom klasycznych tajemnic niż współczesnym czytelnikom poszukującym szybkich thrillerów.

⬤ Świetna atmosfera i elegancko napisana.
⬤ Ponadczasowa i wciągająca fabuła przypominająca klasyczne kryminały.
⬤ Dobrze wykreowane postacie i interesująca sceneria zabytkowej Norwegii.
⬤ Dobre tłumaczenie, które zachowuje urok oryginału.
⬤ Krótka i stosunkowo łatwa do przeczytania, dzięki czemu jest przystępna dla osób zainteresowanych klasycznymi tajemnicami.

⬤ Powolne tempo z kilkoma wolnymi momentami w narracji.
⬤ Przewidywalna fabuła
⬤ Wielu czytelników wcześnie domyśliło się mordercy.
⬤ Niektóre części tekstu wydają się przestarzałe i zbyt formalne dla współczesnych czytelników.
⬤ Mieszane opinie na temat głębi postaci
⬤ Niektóre postacie postrzegane jako irytujące.
⬤ Może nie przypaść do gustu osobom szukającym współczesnego suspensu.

(na podstawie 39 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Iron Chariot

Zawartość książki:

W upalny letni dzień wczasowicze w pensjonacie na norweskiej wyspie są zszokowani, gdy odkrywają, że jeden z gości został znaleziony zamordowany na odludnej równinie. Bezimienny narrator, pisarz, był ostatnią osobą, która widziała ofiarę żywą; wkrótce potem zaniepokoił go hałas przypominający „grzechotanie łańcuchów”.

Miejscowy mówi mu, że to „żelazny rydwan”, który podobno zwiastuje śmierć. Detektyw Asbjorn Krag zostaje wezwany ze stolicy Kristianii i rozpoczyna śledztwo w sprawie morderstwa. Kiedy na równinie dochodzi do podobnej śmierci, ponownie poprzedza ją niesamowity dźwięk żelaznego rydwanu, który nie pozostawia śladów.

Tajemniczości dodaje fakt, że ofiara okazuje się być mężczyzną, o którym sądzono, że zmarł kilka lat wcześniej. Narrator, niechętnie wciągnięty w śledztwo, jest zdziwiony pozorną bezczynnością enigmatycznego detektywa i zaniepokojony rozwojem wydarzeń.

Zaczynają one odbijać się na jego samopoczuciu psychicznym, a on sam popada w stan lęku, pogłębiany przez tajemnicze wydarzenia w domku, w którym przebywa. Jego niepokój jest tak głęboki, że czuje, że musi opuścić wyspę.

Wtedy Krag obiecuje, że zdradzi mu rozwiązanie zagadki.