Ocena:
Książka Allison Finkelstein stanowi dobrze zbadany i pouczający opis wkładu kobiet w I wojnę światową. Podkreśla znaczenie uznania ich roli i wpływu ich orędownictwa wśród zdominowanej przez mężczyzn narracji upamiętniania wojny. Praca otwiera drogę do dalszej analizy historycznej dotyczącej sposobu upamiętniania wydarzeń i potencjalnej utraty pamięci związanej z tymi formami.
Zalety:⬤ Dobrze zbadana i pouczająca
⬤ czytelna i wciągająca
⬤ wypełnia ważną lukę w analizie historycznej
⬤ podkreśla wkład kobiet i ich wysiłki na rzecz uznania za weteranów
⬤ zachęca do rozważenia różnych form upamiętniania i ich implikacji dla pamięci historycznej.
Recenzja nie wspomina o żadnych konkretnych wadach lub ograniczeniach książki, co może sugerować brak krytycznego spojrzenia na jej treść lub sposób przedstawienia.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Forgotten Veterans, Invisible Memorials: How American Women Commemorated the Great War, 1917-1945
Bada przełomową rolę, jaką amerykańskie kobiety odegrały w upamiętnianiu tych, którzy służyli i poświęcili się w I wojnie światowej.
W książce Forgotten Veterans, Invisible Memorials: How American Women Commemorated the Great War, 1917 - 1945 Allison S. Finkelstein argumentuje, że amerykańskie aktywistki uważały swoją własną pracę społeczną i rzecznictwo na rzecz weteranów za formy upamiętnienia tak samo znaczące i skuteczne, jak inne, bardziej tradycyjne formy upamiętnienia, takie jak pomniki. Finkelstein używa terminu "weteranizm", aby opisać nadrzędną filozofię tych kobiet, zgodnie z którą wspieranie, pomoc i opieka nad tymi, którzy służą, muszą być głównym przedmiotem troski amerykańskich obywateli, grup obywatelskich i rządu w następstwie wojny. Jednak kobiety te nie wyrażały swoich poglądów wyłącznie poprzez wsparcie dla weteranów służby wojskowej wąsko zdefiniowanej jako grupa składająca się głównie z mężczyzn i tylko kilku kobiet. Jako weteranów określały raczej wszystkich, którzy służyli lub poświęcali się podczas wojny, w tym kobiety takie jak one same.
Te weteranki wierzyły, że projekty upamiętniające, które koncentrowały się na ludziach, którzy służyli i poświęcali się, były najbardziej odpowiednim rodzajem powojennego upamiętnienia. Z pasją opowiadały się za pomnikami, które mogłyby pomóc żyjącym weteranom i rodzinom zmarłych członków służby w czasie, gdy powojenna budowa pomników gwałtownie wzrosła w kraju i za granicą. Finkelstein argumentuje, że odrzucając lub adaptując tradycyjne pomniki lub przyjmując aspekty ruchu budowania żywych pomników, weteranki umieściły trudną sytuację wszystkich weteranów w centrum swoich wysiłków na rzecz upamiętnienia. Ich projekty obejmowały różnorodne akty służby i rzecznictwa w imieniu osób, które uważały za weteranów i ich rodzin, ponieważ dążyły do nasycenia amerykańskich tradycji pamięci swoją filozofią. Czyniąc to, kobiety te były pionierkami stosunkowo nowej formy upamiętniania, która wpłynęła na amerykańskie praktyki pamięci, zachęcając Amerykanów do ponownego przemyślenia swojego podejścia i dostarczając nowych definicji tego, co stanowi pomnik. W ten sposób zmieniły kurs amerykańskich praktyk, mimo że ich metody upamiętniania nie osiągnęły powszechnej akceptacji, na którą miały nadzieję.
Skrupulatnie zbadana książka Forgotten Veterans, Invisible Memorials wykorzystuje mało zbadane źródła i reinterpretuje te bardziej znane. Oprócz słów i zapisków samych kobiet, Finkelstein analizuje krajobrazy kulturowe i efemeryczne projekty, aby zrekonstruować dowody ich wpływu. Czytelnicy lepiej zrozumieją, w jaki sposób amerykańskie kobiety wspierały wojsko spoza jego szeregów, zanim mogły w pełni służyć od wewnątrz, głównie poprzez oparte na działaniu metody upamiętniania, które pozostają dziś jeszcze bardziej aktualne.
