Zapach hiacyntu: Powieści o siedmiu królach Rzymu

Opinie czytelników

Książka „The Scent of Hyacinth” jest kontynuacją „The Arms of Quirinus”, która skupia się na Numie Pompiliuszu, drugim królu Rzymu. Książka łączy mit i fikcję historyczną poprzez historię Numy i Egerii, badając tematy miłości i różnorodności kulturowej we wczesnym Rzymie. Podczas gdy niektórzy czytelnicy chwalili bogate opisy i rozwój postaci, inni uważali, że historia jest niewystarczająca i rozczarowująca pod względem dokładności historycznej i głębi postaci.

⬤ Bogate opisy atmosfery
⬤ dobrze skonstruowana narracja
⬤ wiarygodne postacie
⬤ z powodzeniem uczłowiecza postacie historyczne
⬤ dobrze zbadana
⬤ wciągająca opowieść o wczesnej rzymskiej kulturze i religii
⬤ pozostawia czytelników pragnących więcej.

⬤ Postacie postrzegane jako płaskie i pozbawione głębi
⬤ niektórzy uznali historię za nieprawdopodobną i rozczarowującą
⬤ brakuje emocji, które można znaleźć w innych historycznych fikcjach o Rzymie.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Scent of Hyacinth: Seven Kings of Rome Novels

Zawartość książki:

"Zapach hiacyntu" to romantyczna przygoda oparta na legendzie o Numie Pompiliuszu, drugim królu Rzymu, i nimfie wodnej o imieniu Egeria. Tradycja głosiła, że Egeria była kochanką mądrego króla Numy, że spotykał się z nią w tajemnicy świętego gaju, a prawa, które nadał Rzymianom, były inspirowane obcowaniem z jej boskością.

Prima, córka zamordowanego króla Romulusa, niepewnie trzyma się władzy i przetrwa niebezpieczne machinacje ambitnych senatorów tylko dzięki awansowi jej przyjaciela Numy Pompiliusza na szczyty władzy. Numa, którego wykształcenie jako uczonego religijnego potęguje jego wrodzoną niechęć do polityki, potępia intrygi i gry o władzę, które atakują go w Rzymie. Dzięki boskim radom swojej kochanki, ten łagodny prawodawca kładzie kres wojnie i ustanawia kapłaństwo, augurów i zakrystianów dla szorstkich Rzymian.

"The Arms of Quirinus" byłoby godnym szacunku dziełem na każdej półce z "The Bull from the Sea" lub "Whom the Gods Would Destroy". To, co Mary Renault, Robert Graves i inni zrobili tak umiejętnie, Goff naśladuje na swój własny, wyraźny sposób w swoich powieściach o Siedmiu Królach." - William Howard Denson III (Writers Festival)