Zagubiony akord Freuda - odkrywanie jazzu w rezonansowej psychice

Opinie czytelników

Książka Dana Sapena „Freud's Lost Chord - Discovering Jazz in the Resonant Psyche” bada zawiłe relacje między jazzem a psychologią głębi poprzez transdyscyplinarne i wolne od żargonu podejście. Książka jest chwalona za poetycki i intelektualny styl, oferując świeże spojrzenie na teorie Freuda, jednocześnie wplatając pomysły z różnych dyscyplin.

Książka jest znana z transdyscyplinarnego myślenia i bogatego, wciągającego stylu pisania. Jest opisywana jako intelektualnie stymulująca, łącząca elementy jazzu z psychologią głębi w nowatorski sposób. Czytelnicy doceniają zdolność Sapena do przedstawiania złożonych pomysłów w sposób jasny i poetycki, dzięki czemu materiał jest przystępny, a jednocześnie zachęca do refleksji. Bibliografia jest również podkreślana jako wartościowa.

Krytyka jest ograniczona, ale niektórzy czytelnicy mogą uznać, że podejście autora jest mniej tradycyjne lub akademickie, niż się spodziewali. Jednak konkretne wady nie zostały wyraźnie omówione w recenzjach.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Freud's Lost Chord - Discovering Jazz in the Resonant Psyche

Zawartość książki:

W książce Freud's Lost Chord (Zagubiony akord Freuda) Dan Sapen bada, co dla rozwoju psychologii głębi oznacza fakt, że Freud był zakłopotany muzyką i w przeciwieństwie do niemal każdego innego aspektu ludzkiego życia, miał niewiele do powiedzenia na jej temat.

Psychoanalityk Charles Rycroft napisał: „Nie można nie żałować, że żaden z pionierów nieświadomości nie myślał naturalnie w kategoriach słuchowych”; co więcej, ponad 100 lat później, nie tylko muzyka jako taka jest rzadko rozpatrywana w kategoriach psychodynamicznych, ale muzyka jazzowa jest prawie całkowicie nieobecna w literaturze. Dr Sapen dogłębnie analizuje zawiłe szczegóły teorii i praktyki psychodynamicznej, a także przegląd jej rozwoju, aby odnieść się do możliwości, że model teoretyczny, który ma niewiele do powiedzenia na temat tak podstawowego i wszechobecnego aspektu ludzkiego życia, musi być poważnie wadliwy w swoich wysiłkach zmierzających do wyjaśnienia, czym jest bycie człowiekiem oraz jak funkcjonuje umysł i co tworzy.

Sapen ilustruje jednak, w jaki sposób wielu innych myślicieli (Jung, Winnicott, Bion, Loewald, Rycroft), niektórzy pozornie sprzeczni, a inni służący jako istotne rozwinięcia i przeróbki zasad psychoanalitycznych, zdołało oświetlić i zintegrować te brakujące zasady tak podstawowe dla muzyki i kreatywności - dla rozwoju, śnienia, myślenia i relacji między innymi istotami ludzkimi intymnie i w społeczeństwie. Niemal wyjątkowo w literaturze psychodynamicznej Sapen dogłębnie przygląda się muzyce Milesa Davisa i Johna Coltrane'a jako przykładom żywych, oddychających procesów psychologicznych, tak istotnych dla zrozumienia znaczenia i dynamiki bycia człowiekiem, których Freud z różnych powodów nie mógł pojąć.