The Lost Generation La Generacin Perdida: Women Ceramicists and the Cuban Avant-Garde Mujeres Ceramistas Y La Vanguardia Cubana
Badanie równowagi między nowoczesnością a tradycją w ewolucji artystycznej Kuby na przełomie wieków.
The Lost Generation La generacin perdida towarzyszy wystawie o tej samej nazwie w McMullen Museum of Art, Boston College. Nowoczesny artystyczny ruch ceramiczny na Kubie, składający się prawie wyłącznie z kobiet-artystek (w tym Amelii Pelez, Mirty Garca Buch i Mari Eleny Jubras), pojawił się pod koniec lat 40. i trwał przez następną dekadę. Ceramicy zaprosili modernistycznych bohaterów Kuby, w tym Ren Portocarrero, Luisa Martneza Pedro i Wifredo Lama, do udziału w projektowaniu ceramiki w Taller de Santiago de Las Vegas. W ten sposób warsztaty stały się miejscem fermentacji kubańskiej ekspresji modernistycznej.
Juan Miguel Rodrguez de la Cruz, właściciel warsztatu, docenił wartość artystyczną produkcji ceramików i wraz z zatrudnionymi przez siebie kobietami zachęcał do współpracy z ich rówieśnikami. Powstała symbiotyczna praktyka artystyczna, w ramach której ceramicy przedstawiali pomysły i projekty malarzom, których początkowe próby w ceramice nabrały ostatecznego rozpędu. Wraz ze wzrostem obycia malarzy z nowym medium, podobne formy pojawiły się w ich dwuwymiarowych renderingach, które są obecnie synonimem kubańskiego modernizmu.
W okresie po rewolucji w latach 1959-85 Taller stał się częścią Narodowego Dziedzictwa Kuby, kontynuując tradycję produkcji seryjnych i artystycznych dzieł. W miarę trwania reżimu rewolucyjnego znaczenie Taller spadło, artyści opuścili Kubę, a niezależne warsztaty rozkwitły. Chociaż Taller de Santiago nie ma już dziś znaczenia w produkcji artystycznej, odcisnął niezatarte piętno na kubańskim modernizmie.
Dzięki esejom kubańskich, amerykańskich i kubańsko-amerykańskich naukowców, The Lost Generation La generacin perdida przedstawia tło XX-wiecznych ruchów awangardowych na Kubie; zagłębia się w narrację pomijanej grupy kubańskich ceramiczek, oceniając wpływ ich pracy na modernizm; i wreszcie dogłębnie bada artystki trzeciego pokolenia awangardy (1949-58).
