Zachęcanie do spotkań

Oryginalny tytuł:

Encouraging Encounters

Zawartość książki:

Przez wiele dziesięcioleci opieka duszpasterska była opisywana jedynie w kategoriach terminologii psychologicznej. Chociaż jest to bardzo pomocne, opieka oznacza coś więcej niż tylko techniki doradztwa i umiejętności słuchania, zajmujące się głównie afektywnym i poznawczym wymiarem naszego bycia człowiekiem. Dynamika rodzinna, międzypokoleniowa, społeczna i relacyjna implikuje coś więcej niż tylko konwersację, rozmowę i werbalizację. Stawką jest jakość relacji oraz wiarygodność, prawomocność i autentyczność spotkań międzyludzkich.

Argumentuje się, że spotkania międzyludzkie powinny być kierowane przez sprawiedliwość, wrażliwość etyczną i etos współczucia dla drugiego człowieka. Implikuje to nowe rozumienie czasu jako bycia obecnym w trybie pielęgnowania, wybaczania, godzenia i bezwarunkowego obejmowania nawet drugiego jako przeciwnika. Aby ustanowić wzajemne zaufanie, czas w kwestiach relacyjnych oznacza dzielenie się, współistnienie i docieranie do zranienia drugiej osoby poza społecznymi założeniami i stygmatyzującymi uprzedzeniami.

W tym sensie zachęcanie do spotkań może być postrzegane jako niezbędne ogniwo w teoretycznej i paradygmatycznej refleksji nad prawdziwym dialogiem jako istotną cechą opieki duszpasterskiej.

Wnosi wkład w dyskurs akademicki w dyscyplinie duszpasterstwa klinicznego, a także w duszpasterstwo. Jego celem jest wspieranie nadziei, pocieszenia, uzdrowienia i sprężystej odwagi odbijania się od dna pomimo bolesnych niepowodzeń w życiu. Aby uchwycić główny argument zachęcający do spotkań, możemy użyć słów Tomasza Manna w jego powieści Józef i jego bracia:

"Istotą życia jest teraźniejszość".