Zabójcze motyle: Walka, psychologia i morale w brytyjskiej 19 Dywizji Zachodniej 1915-18

Oryginalny tytuł:

Killer Butterflies: Combat, Psychology and Morale in the British 19th (Western) Division 1915-18

Zawartość książki:

W tej przełomowej pracy James Roberts bada gotowość i zdolność brytyjskich ochotników i poborowych piechoty z czasów Wielkiej Wojny do pełnienia podstawowej roli żołnierza: zabicia lub okaleczenia wroga i zaakceptowania związanej z tym szansy na bycie zabitym lub rannym. Dotychczasowa literatura paradoksalnie milczała na temat udziału żołnierza w akcie zabijania.

Niniejsze studium odzyskuje tę zaniedbaną narrację poprzez doświadczenia 19 (Zachodniej) Dywizji, zapisane w dziennikach wojennych ich jednostek - źródle stworzonym głównie w celu rejestrowania doświadczeń bojowych. Wyniki badania stanowią świadectwo odwagi i wytrwałości żołnierza Wielkiej Wojny w warunkach straszliwych trudności i cierpienia. Ujawniają one jednak również znacznie mniej znane i rozumiane aspekty zachowania żołnierzy podczas walki.

Wielu żołnierzy piechoty nie było w stanie i/lub nie chciało przekroczyć przepaści między życiem cywilnym a ostatecznym aktem żołnierskim. To samo w sobie wskazuje na ogromne psychologiczne kroki podjęte przez tych (być może mniejszość), którzy uznali się za zdolnych do zabijania. Ci, którzy walczyli, skłaniali się ku broni (takiej jak karabin maszynowy czy bomba Millsa), która, głównie poprzez dystans wizualny, częściowo odkażała akt okaleczania wroga.

Zabójstwo bagnetem, o wiele bardziej osobista forma walki, było rzadkim aktem, mimo że armia brytyjska niezmiennie broniła bagnetu jako głównej broni piechura. Ale pacyfistyczne legiony nie zawsze były pionkami w rękach starszych dowódców. Na fizycznej ziemi niczyjej odkryli oni szarą strefę zachowań pomiędzy całkowitym posłuszeństwem a absolutnym oporem i byli w stanie milcząco ograniczyć swoje zaangażowanie w walkę poprzez subtelne bierne zachowania, takie jak "ociąganie się" lub "schodzenie na ziemię".

W ten sposób udało im się odzyskać pewien stopień kontroli nad swoim losem na polu bitwy. Z szeregu wniosków wyciągniętych z badania dominuje jeden: cywilne obyczaje i wartości nie zawsze były poddawane w momencie, gdy żołnierz piechoty przekraczał parapet; wielu żołnierzy podczas Wielkiej Wojny było chętnymi żołnierzami, ale niechętnymi zabójcami.