Opinie czytelników
Podsumowanie:Zbiór poezji Joe Wilkinsa, „Killing the Murnion Dogs”, jest chwalony za potężne obrazy, opowiadanie historii i głębię emocjonalną, reprezentującą krajobrazy i doświadczenia Montany i Mississippi. Każdy wiersz składa się na spójną narrację, eksplorującą tematy amerykańskiej męskości, pamięci i złożoności życia. Recenzenci podkreślają zdolność zbioru do wywoływania silnych emocji i żywego łączenia czytelnika z miejscem.
Zalety:⬤ Mocne i przejmujące opowiadanie historii z silnymi obrazami.
⬤ Wiersze oferują zarówno twardość, jak i czułość, poruszając złożone tematy męskości i pamięci.
⬤ Wizualne i emocjonalne zaangażowanie; przystępne, ale pomysłowe pisanie.
⬤ Zbiór buduje silny łuk narracyjny, a każdy wiersz przyczynia się do ogólnego wpływu.
⬤ Skuteczne uchwycenie konkretnych miejsc i ich znaczenia.
Wady:⬤ Tematyka skupiona na stracie i traumie może nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać styl za zbyt melancholijny lub ciężki.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Killing the Murnion Dogs
Zawartość książki:
Poezja. KILLING THE MURNION DOGS, pierwszy pełnometrażowy zbiór Joe Wilkinsa, to seria elegii.
Opłakujemy w nim lata i ojców, autostrady i wspomnienia, rzeki, szałasy i mity. Wiersze te prowadzą nas dwupasmowymi autostradami i bocznymi drogami rozległego amerykańskiego interioru, od pechowych równin wschodniej Montany po cyprysowe bagna delty Missisipi, jednak KILLING THE MURNION DOGS odrzuca łatwe odpowiedzi nostalgii czy cynizmu. Wiersze te raczej nalegają, abyśmy „pamiętali o dobrym bólu”, że mimo wszystko „ten kurz tutaj jest domem”.
I tak zawsze, uparcie szukamy miejsca, w którym możemy trwać w stracie. „Nadszedł czas, aby się smucić”, mówi nam Wilkins, »aby ponownie uwierzyć w świat«.
„Najbardziej uderzającym jego elementem jest świadomość 'całego świata'. To, co zwyczajne, staje się transcendentne.
W miejscach opuszczonych i pozornie niewyróżniających się Wilkins zmusza nas do rozpoznania tego, co jest warte ocalenia, warte pochwały”. Deborah Kim, Indiana Review”.
