Zabawa, iluzja, rzeczywistość i trauma: Czego psychoanalityk może nauczyć się od Charliego Chaplina?

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Play, illusion, Reality, and Trauma: What Can a Psychoanalyst Learn from Charlie Chaplin?

Zawartość książki:

Niniejsza praca przedstawia kilka przemyśleń na temat zabawy, iluzji, rzeczywistości i traumy w odniesieniu do procesu między pacjentem a analitykiem. Twórcza część naszej podróży w tej dyskusji obejmuje spojrzenie na długą karierę Charliego Chaplina pod względem jego relacji z publicznością jako metafory analityka jako publiczności dla swojego pacjenta i odwrotnie.

Pacjent i analityk, publiczność i artysta, są wzajemnie i, miejmy nadzieję, zbawiennie spleceni jako "zaangażowani świadkowie" wzajemnej komunikacji, zarówno werbalnej, jak i niewerbalnej. Poziom, na którym reaguje się na te komunikaty, przypisywane im atrybucje, tworzona więź i wartość terapeutyczna uzyskana w przypadku analizy, zależy od wielu idiosynkratycznych czynników, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych dla zaangażowanych uczestników. Przedstawię kilka przykładów tych czynników, zarówno klinicznych, jak i artystycznych.

W trakcie tego procesu zdefiniuję i opracuję kliniczne znaczenie zabawy oraz koncepcję "sojuszu grającego" i "sojuszu pracującego", a także nieistotność zabawy w niektórych momentach terapeutycznych. Omówię również ideę estetycznego kontraktu terapeutycznego i rozróżnienie działań od tego, co nazywam "działaniami" (Brok 2014, 2016), a także paradoks rzeczywistości, iluzji i skutków traumy w ludzkim doświadczeniu.