Opinie czytelników
Podsumowanie:Yankee Girl autorstwa Mary Ann Rodman to mocna powieść osadzona w 1964 roku w Missisipi, poruszająca tematy rasowej bigoterii i integracji oczami młodej dziewczyny. Książka oparta jest na własnych doświadczeniach autorki i zapewnia autentyczny portret starć kulturowych tamtej epoki. Czytelnicy doceniają jej głębokie historyczne spostrzeżenia i emocjonalną głębię bohaterów.
Zalety:Książka trzyma w napięciu i wciąga mocną narracją, która ożywia wydarzenia historyczne. Oferuje autentyczne spojrzenie na życie na Południu podczas Ruchu Praw Obywatelskich, sprzyjając dyskusjom na temat rasy i społeczeństwa. Chwalony jest rozwój postaci, a wykorzystanie autentycznych dialogów dobrze rezonuje z czytelnikami w każdym wieku, dzięki czemu nadaje się do ustawienia w klasie. Wielu uważa, że książka prowokuje do myślenia i ma emocjonalny wpływ.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że książka może nie być odpowiednia dla młodszych odbiorców ze względu na surowe przedstawienie obelg rasowych i bigoterii, co sugeruje, że wymaga ona wskazówek dla dorosłych. W kilku recenzjach zauważono, że niektóre części książki wydawały się mniej interesujące lub że zakończenie było niesatysfakcjonujące. Niektórzy czytelnicy preferują lżejsze tematy i uważają, że tematyka jest zbyt ciężka lub negatywna.
(na podstawie 20 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Bezlitosna opowieść o rasizmie i zderzeniu kultur w latach 60. XX wieku.
Jest rok 1964, a ojciec Alice Ann Moxley, agent FBI, został przeniesiony z Chicago do Jackson w stanie Missisipi, aby chronić czarnoskórych ludzi rejestrujących się do głosowania. Alice zostaje wrzucona w sam środek rasowego zamieszania, które dominuje w bieżących wydarzeniach, zwłaszcza gdy do jej szóstej klasy dołącza murzyńska dziewczynka o imieniu Valerie Taylor - pierwsza z dwóch czarnoskórych uczennic w jej nowej szkole z powodu obowiązkowego prawa integracyjnego.
Kiedy Alice ma trudności z przeniknięciem do kliki dziewcząt w szkole, którą nazywa Cheerleaders (nazywają ją Yankee Girl), dochodzi do wniosku, że Valerie, jako druga outsiderka, będzie łatwiej się z nią zaprzyjaźnić. Ale Valerie nie szuka przyjaciół. Valerie w milczeniu znosi nękanie ze strony cheerleaderek, znacznie gorsze niż to, przez które przechodzi Alice. Wkrótce Alice zdaje sobie sprawę, że jedynym sposobem na zaprzyjaźnienie się z dziewczynami jest wydawanie się współspiskowcem w ich planach unieszczęśliwienia Valerie.
Potrzeba strasznej tragedii, by zdała sobie sprawę z konsekwencji podążania za tłumem zamiast za głosem serca.
