Wyznania Lady Nijo

Opinie czytelników

Recenzje odzwierciedlają duże uznanie dla „The Confessions of Lady Nijo” jako wciągającej i wnikliwej autobiografii, która oferuje wyjątkowe spojrzenie na życie wysoko urodzonej kobiety na przełomie XII i XIII wieku w Japonii. Większość recenzentów chwali emocjonalną głębię, jakość pisania i wciągające postacie, podczas gdy niektórzy wyrażają lekkie niezadowolenie z fizycznej jakości książki, a czasami z trudności w tłumaczeniu.

⬤ Wciągająca i fascynująca historia życia Lady Nijo.
⬤ Duża głębia emocjonalna i przystępność dla współczesnych czytelników.
⬤ Piękny język przeplatany poezją.
⬤ Doskonałe tłumaczenie chwalone przez wielu czytelników.
⬤ Rzadkie spojrzenie na życie kobiet w historycznej Japonii.
⬤ Zawiera humor i doświadczenia, z którymi można się utożsamić.

⬤ Kilka skarg na fizyczną jakość książki (papier i druk).
⬤ Kilku czytelników uznało tłumaczenie za nieco trudne do przyswojenia.
⬤ Brak organizacji w narracji, nie ma struktury tradycyjnej opowieści.
⬤ Niewielkie rozczarowanie ogólną prezentacją w porównaniu do oczekiwań.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Confessions of Lady Nijo

Zawartość książki:

Około 1307 roku pewna niezwykła kobieta w Japonii usiadła, by dokończyć historię swojego życia. Rezultatem była autobiograficzna narracja, opowieść o trzydziestu sześciu latach (1271-1306) z życia Lady Nijo, zaczynająca się, gdy została konkubiną emerytowanego cesarza w Kioto w wieku czternastu lat, a kończąca się, kilka romansów później, opisem jej nowego życia jako wędrownej buddyjskiej mniszki.

Przez kaprysy historii, chwała historii Lady Nijo zajęła jednak sześć i pół wieku. Wyznania Lady Nijo lub po japońsku Towazugatari nie były szeroko rozpowszechniane po ich napisaniu, być może z powodu kłótni dynastycznych, które wkrótce podzieliły rodzinę cesarską, a być może z powodu intymnego portretu Lady Nijo bardzo ludzkiego cesarza. Niezależnie od przyczyny, książka została zaniedbana, a następnie całkowicie zapomniana i przetrwał tylko jeden rękopis.

Został on w końcu odkryty w 1940 roku, ale opublikowano go dopiero po II wojnie światowej w 1950 roku. Niniejsze tłumaczenie i adnotacje czerpią z wielu japońskich wydań, ale w największym stopniu zapożyczają się z interpretacji Tsugity Kasumi.