Wyspa na Atlantyku

Opinie czytelników

Książka przedstawia nostalgiczną refleksję na temat dzieciństwa w izolacji, przywołując silne podobieństwa do własnych doświadczeń autora. Choć zaczyna się powoli, wielu czytelników uważa język i postacie za fascynujące. Niektórzy jednak uważają ją za zbyt długą i nieco rozczarowującą w porównaniu z klasykami takimi jak „Władca much”.

⬤ Wywołuje nostalgię i silne powiązania z doświadczeniami z dzieciństwa
⬤ wciągający język i postacie
⬤ oferuje pełną nadziei perspektywę ucieczki od społecznych represji.

⬤ Zaczyna się powoli
⬤ postrzegana jako zbyt długa
⬤ nie tak wpływowa lub porównywalna z klasyczną literaturą.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Atlantic Island

Zawartość książki:

Zapomniana perełka francuskiej literatury, wersja Władcy much Duverta, oskarżenie przeciwko przemocy zakorzenionej w społeczności klasy średniej.

Powieść Tony'ego Duverta Atlantic Island (pierwotnie opublikowana w języku francuskim w 1979 roku) rozgrywa się na miażdżących duszę przedmieściach odległej wyspy u wybrzeży Francji. Opowieść snuta jest z perspektywy grupy dojrzewających i niedojrzewających chłopców w wieku od siedmiu do czternastu lat, którzy potajemnie zbierają się nocą, by dokonać serii włamań w swojej okolicy. Chłopcy dewastują salony i kuchnie, a ich łupem padają głównie drobne przedmioty bez wartości. Ich wyczyny wprawiają dorosłą społeczność w zakłopotanie i oburzenie, zwłaszcza gdy dochodzi do śmierci, a stawka staje się coraz poważniejsza.

Przedstawione przez Duverta życie dorosłych na tej atlantyckiej wyspie jest brutalne aż do satyry, ale chłopcy i ich złodziejstwo oraz seksualność są badane z sympatią. Powieść o samotności dzieciństwa i samotności wywołanej przestrzenią geograficzną, jest także pełnym empatii i hojnym hołdem dla młodości, powieścią kryminalną bez suspensu i niepokojącą bajką dla dorosłych.

Wyspa Atlantycka to dziś zapomniany klejnot francuskiej literatury: Duvert stworzył własną wersję Władcy much, dbając o szczegóły i precyzyjnie przedstawiając francuskie obyczaje i język. Oskarżenie przeciwko przemocy osadzonej w społeczności klasy średniej, jest także listem miłosnym do dzieciństwa, zawierającym heroiczne widoki, w których dziecko potrzebuje tylko płodnej wyobraźni, aby stać się tajemniczym bohaterem własnego życia.