Emissaries from the Holy Land: The Sephardic Diaspora and the Practice of Pan-Judaism in the Eighteenth Century
Dla Żydów w każdym zakątku świata Ziemia Święta zawsze była najważniejsza. Ale to przekonanie zostało wystawione na próbę w XVIII wieku, kiedy żydowscy przywódcy w Palestynie i ich sojusznicy w Stambule wysłali rabinicznych emisariuszy na globalne misje zbierania funduszy. Od wybrzeży Morza Śródziemnego po miasta portowe wybrzeża Atlantyku, od Karaibów po Indie, emisariusze ci zabiegali o datki dla zubożałej ojczyzny Izraela.
Emisariusze z Ziemi Świętej bada, w jaki sposób zorganizowano tę XVIII-wieczną sieć filantropijną oraz jak budowano relacje zaufania i solidarności ponad ogromnymi różnicami geograficznymi. Przygląda się temu, jak emisariusze i ich zwolennicy rozumieli związek między żydowską diasporą a Ziemią Izraela, i pokazuje, w jaki sposób międzykulturowe spotkania i konkurujące ze sobą roszczenia o wsparcie finansowe, w których uczestniczyli emisariusze i społeczności sefardyjskie, aszkenazyjskie i północnoafrykańskie, przyczyniły się do transformacji tożsamości żydowskiej w latach 1720-1820.
Solidarność między Żydami i centralne znaczenie Ziemi Świętej w tradycyjnym społeczeństwie żydowskim są często uważane za oczywiste. Lehmann podważa takie założenia i zapewnia krytyczną, historyczną perspektywę na pytanie, w jaki sposób Żydzi we wczesnym okresie nowożytnym spotykali się ze sobą, jak odnosili się do Jerozolimy i ziemi Izraela oraz jak wczesny okres nowożytny zmienił postrzeganie żydowskiej jedności i solidarności. Opierając się na oryginalnych badaniach archiwalnych, a także wielu mało znanych i rzadko badanych źródłach, Emissaries from the Holy Land oferuje świeże spojrzenie na wczesnonowożytne społeczeństwo i kulturę żydowską oraz relacje między diasporą żydowską a Palestyną w XVIII wieku.
