Wypaczona żałoba: Opowieści o nieumarłych w krainie niepogrzebanych

Opinie czytelników

Recenzje prezentują mieszane spojrzenie na książkę. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za błyskotliwą i istotną w dyskusji na temat traumy i żałoby w kulturze rosyjskiej, inni krytykują ją za subiektywizm, brak powagi i polityczną stronniczość. Książka jest znana ze swojego teoretycznego podejścia do żałoby i eksploracji różnych aspektów kultury rosyjskiej, ale jest również postrzegana jako pozbawiona rygorystycznej wartości akademickiej.

⬤ Błyskotliwa i głęboka; uważana za niezbędną do zrozumienia traumy i żałoby w kulturze rosyjskiej.
⬤ Oferuje unikalne spostrzeżenia i mniej znane źródła związane z sowieckim systemem Gułagu.
⬤ Bogata w przykłady i medytacyjna w swoim podejściu.
⬤ Zachęca do ważnych dyskusji na temat represji żałoby w społeczeństwie.

⬤ Głęboko subiektywna i potencjalnie niepoważna; krytykowana za brak akademickiego rygoru.
⬤ Silne uprzedzenia wobec systemu sowieckiego i zbyt uproszczone wnioski polityczne.
⬤ Może rozwścieczyć czytelników bez specjalistycznej wiedzy na temat rosyjskiej historii i kultury.
⬤ Uważany przez niektórych za niepoważny projekt, z wyraźnymi politycznymi błędami w interpretacji.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Warped Mourning: Stories of the Undead in the Land of the Unburied

Zawartość książki:

Po śmierci Stalina w 1953 roku, Związek Radziecki zlikwidował ogromny system terroru i tortur, który stworzył. Nigdy jednak nie wprowadzono rosyjskiego zakazu wobec byłych funkcjonariuszy partyjnych, ani żadnego zewnętrznego organu wymierzającego sprawiedliwość.

Pomniki sowieckich ofiar są niewystarczające, a ich rodziny nie otrzymały żadnego znaczącego odszkodowania. Założeniem tej książki jest to, że późno-sowiecka i postsowiecka kultura, nawiedzana przez swoją przeszłość, stworzyła unikalny zestaw praktyk pamięci.

Ponad dwadzieścia lat po upadku Związku Radzieckiego Rosja pozostaje krajem niepochowanych: wydarzenia z połowy XX wieku są nadal bardzo żywe i nadal budzą kontrowersje. Alexander Etkind pokazuje, w jaki sposób postsowiecka Rosja przekształciła bolesny proces opanowywania przeszłości w ważną część swojej politycznej teraźniejszości.