Wynaleźć duszę na nowo: teoria posthumanistyczna i życie psychiczne

Opinie czytelników

Książka Mari Ruti oferuje odświeżającą perspektywę w studiach posthumanistycznych, prezentując optymistyczne podejście do tematów często postrzeganych jako z natury pesymistyczne. Poprzez dokładną analizę wpływowych myślicieli, takich jak Foucault i Lacan, Ruti podważa dominujące dychotomie i opowiada się za rekonceptualizacją tożsamości i sprawczości, ostatecznie promując możliwość dobrostanu psychicznego i bardziej znaczącej egzystencji.

Książka dostarcza świeżej i optymistycznej interpretacji idei posthumanistycznych, skutecznie dekonstruując opozycyjne binarności obecne w tradycyjnych teoriach psychoanalitycznych i poststrukturalistycznych. Oferuje inspirujące spostrzeżenia, które promują sprawczość i sensowność, czyniąc ją cennym źródłem informacji dla osób zainteresowanych posthumanizmem, które poszukują konstruktywnych i afirmatywnych perspektyw.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać optymistyczną perspektywę przedstawioną w książce za sprzeczną z dominującymi trendami w teorii posthumanistycznej i poststrukturalistycznej, które często podkreślają pesymizm i dekonstrukcję.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Reinventing the Soul: Posthumanist Theory and Psychic Life

Zawartość książki:

Niezbędna lektura dla badaczy i studentów teorii krytycznej, psychoanalizy i gender studies.

W jaki sposób jaźń troszczy się o siebie w erze posthumanizmu? Jakie procesy psychiczne mogą pozwolić ponowoczesnemu podmiotowi odnaleźć sens i wartość w swoim życiu? Czy możliwe jest nakreślenie teorii psychicznej potencjalności, która byłaby kompatybilna z poststrukturalistycznymi modelami płynnej, zdecentrowanej i wielowartościowej podmiotowości?

Reinventing the Soul oferuje nową perspektywę na to, co oznacza bycie człowiekiem i dążenie do świata pomimo raniących skutków procesu socjalizacji. Czerpiąc z bogatego dziedzictwa francuskiego poststrukturalizmu i psychoanalizy Lacanowskiej, Ruti buduje afirmatywną alternatywę dla post-foucaultowskiej tendencji do postrzegania podmiotowości jako funkcji hegemonicznych systemów władzy. Proponuje, by spotkanie podmiotu ze światem z konieczności aktywowało innowacyjny potencjał psychiki. Skupiając się na kwestiach kreatywnej sprawczości, upodmiotowienia wyobraźni, wewnętrznej metamorfozy i samorealizacji, Ruti nakreśla niektóre z mechanizmów, dzięki którym psychice udaje się nie tylko przetrwać brak, wyobcowanie czy cierpienie, ale także przekształcić swoje odrzucenie w egzystencjalnie możliwą do przeżycia rzeczywistość. Centralnym punktem argumentacji Rutiego jest idea, że istoty ludzkie odnoszą się do świata w sposób aktywny, a nie tylko bierny - jako dynamiczni twórcy znaczenia, a nie jako bezsilne duplikaty władzy dyscyplinarnej.