Wygnanie do raju: Dzikość i cywilizacja w Paryżu i na Południowym Pacyfiku, 1790-1900

Oryginalny tytuł:

Exile to Paradise: Savagery and Civilization in Paris and the South Pacific, 1790-1900

Zawartość książki:

Według poety Victora Hugo, rok 1870/71 był dla Francji rokiem strasznym. Kraj poniósł upokarzającą porażkę z wojskami pruskimi, a Paryż przeżywał okrutne oblężenie. W następstwie oblężenia Paryż eksplodował, a rewolucjoniści ogłosili narodziny Komuny Paryskiej. Konserwatywny rząd młodej Trzeciej Republiki przedstawiał Komunistów jako dzikich niszczycieli cywilizacji. Komunardów przedstawiano jako nękanych grzechem pierworodnym, złą naturą upadłego człowieka i atawistyczną degeneracją. Te rzekome cechy łączyły ich z ludami plemiennymi, które powszechnie uważano za odcięte od sprawiedliwości, wolności i boskiej miłości. Kara nałożona na komunistów była dziwna.

Około 4500 rewolucjonistów zostało zesłanych do kolonii Nowej Kaledonii na południowym Pacyfiku z nadzieją, że nieodłączne prawdy natury zaszczepią w ich umysłach naturalną moralność. Francuski rząd nie wziął jednak wystarczająco pod uwagę obecności rdzennych mieszkańców tych "dzikich wysp", melanezyjskich Kanaków. Jeśli Komuniści mieli być umoralniani przez Nową Kaledonię, jak to się stało, że Kanakowie - którzy żyli na tej ziemi od tysięcy lat - również nie skorzystali z tego moralizatorskiego wpływu? Był to tylko pierwszy paradoks wywołany przez deportację paryskich "politycznych dzikusów" do kraju tych "naturalnych dzikusów". Zaskakujące podobieństwa i interakcje między Melanezyjczykami i Paryżanami w ich konfrontacji z siłami francuskiej cywilizacji stanowią treść tej książki. Analizuje ona takie tematy jak historia jaźni, moralizacja jako środek do cywilizacji, nostalgia jako śmiertelna choroba, kolonialny humanitaryzm i hybrydyczność płci. Francuska próba narzucenia komunistom i Kanakom uniwersalnego standardu moralnego i szczególnej formy "cywilizowanego ja" sprowokowała przerażające bitwy, ostre retoryczne inwersje i fikcyjne rewizje, dzięki którym opozycyjne tożsamości i niecywilizowane "ja" nabrały formy i solidności.

Książka ta umieszcza moralny imperializm w kontekście francuskiego republikanizmu i wskazuje na początki epoki (lata 1910.), w której uznanie, a nie dominacja, drugiego osiągnęło honorowe miejsce we francuskiej teorii.