Wygląd architektury

Opinie czytelników

Recenzje „Spojrzenia na architekturę” Witolda Rybczyńskiego są zróżnicowane - jedni chwalą książkę za wciągającą narrację i szczegółową analizę architektury, inni uważają ją za nużącą i niewartą ich czasu i pieniędzy.

Bogata w informacje i świeże pomysły, dobrze napisana z przykładami, wciągająca i intrygująca treść o architekturze, zachęca do dalszej lektury dzieł autora.

Niektórzy recenzenci uznali ją za zbyt pedantyczną, stratę czasu i pieniędzy oraz brak pomocy wizualnych, takich jak zdjęcia.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Look of Architecture

Zawartość książki:

Czym jest styl w architekturze? "Styl jest jak piórko w kobiecym kapeluszu, niczym więcej", powiedział Le Corbusier, wyrażając niski szacunek większości współczesnych architektów dla tego tematu. Ale Witold Rybczyński nie zgadza się z tym i w The Look of Architecture przedstawia przekonujący argument za znaczeniem stylu dla matki sztuki.

Jest to książka pełna bystrych spostrzeżeń - że forma nie podąża za funkcją; że najlepsza architektura nie jest ponadczasowa, ale dokładnie w swoim czasie; że detale nie tylko uzupełniają architekturę - detale są architekturą. Sercem książki jest jednak związek między architekturą, dekoracją wnętrz i modą. Styl jest językiem architektury, pisze Rybczyński, a moda reprezentuje szerokie i wirujące prądy kulturowe, które kształtują i kierują tym językiem. Te dwa pojęcia - styl i moda - są ze sobą ściśle powiązane; w istocie architektura nie może uciec od mody. Aby nadać tym ideom wyrazistości, autor pokazuje nam, jak styl i moda zostały wyrażone w pracach najważniejszych architektów, w tym Franka Gehry'ego, Miesa van der Rohe, Charlesa McKima, Allana Greenberga, Roberta Venturiego, Enrique Nortena i wielu innych. Pomaga nam spojrzeć na ich dzieła na nowo, a ostatecznie na nowo spojrzeć na nasze otoczenie.

Styl jest jednym z trwałych - i ujmujących - aspektów architektury, konkluduje Rybczyński. Co więcej, architektura, która uznaje znaczenie stylu, nie byłaby tak introspektywna i autoreferencyjna, jak wiele współczesnych budynków. Byłaby częścią świata: Nie architekturą dla architektów, ale dla reszty z nas.