Wybrana poezja liryczna Maksyma Rylskiego

Oryginalny tytuł:

The Selected Lyric Poetry Of Maksym Rylsky

Zawartość książki:

Maksym Rylski (1895-1964) to jeden z najwybitniejszych ukraińskich poetów XX wieku, mistrz nowoczesnego sonetu i długiego poematu narracyjnego. Był blisko związany z neoklasycystyczną grupą ukraińskich poetów, którzy stosowali tradycyjne formy poetyckie z rymami i metrum, pisali w jasnym i przystępnym współczesnym idiomie i często odwoływali się do starożytnej mitologii greckiej i rzymskiej, a także wielu innych autorów z literatury światowej w swoich wierszach. Rylsky był również płodnym tłumaczem z języka angielskiego, francuskiego, niemieckiego i polskiego, a także folklorystą i literaturoznawcą, który przez większość swojego życia pracował jako nauczyciel filologii. Pierwszą książkę poetycką opublikował w wieku piętnastu lat - Na białych wyspach w 1910 roku. Inne jego wczesne książki poetyckie to Na skraju lasu: sielanki (1918), Pod jesiennymi gwiazdami (1918), Niebieska odległość (1922), Długie wiersze (1924), Przez burzę i śnieg (1925), Pod jesiennymi gwiazdami (1926), Trzynasta wiosna (1926), Gdzie spotykają się drogi (1929) i Echo i ponowne echo (1929). Rylski zyskał znaczną popularność wśród ukraińskich czytelników dzięki swoim neoromantycznym rozważaniom i intymnej poezji lirycznej, która koncentrowała się na miłości, życiu i naturze.

Chociaż jego poezja była całkowicie apolityczna, pod koniec ukraińskiego renesansu kulturalnego w latach dwudziestych XX wieku, który został zmiażdżony przez Stalina, Rylski został surowo zganiony w kontrolowanej przez państwo prasie za skupienie się na sprawach osobistych, a nie na pisaniu w służbie państwa. W 1931 roku sowiecka tajna policja, NKWD, aresztowała go i publicznie upokorzyła. Został zwolniony w 1932 roku po tym, jak zgodził się pisać w stylu socrealizmu i był jednym z niewielu wybitnych ukraińskich pisarzy, którzy przetrwali stalinowskie czystki w latach trzydziestych. W okresie wojennym napisał dwa mistrzowskie długie poematy, które odbiegały od socrealizmu - "Pragnienie" (1942) i "Podróż do młodości" (1941-4), za które ponownie został publicznie skarcony. W 1942 roku został dyrektorem Instytutu Sztuk Pięknych, Folkloru i Etnografii w Kijowie, którą to funkcję pełnił aż do śmierci w 1964 roku. Instytut nosi obecnie jego imię. Za życia opublikował około 30 zbiorów oryginalnej poezji, a także liczne tłumaczenia i prace naukowe. Do 1974 r. w ZSRR ukazało się prawie pięć milionów egzemplarzy jego dzieł w oryginale lub w tłumaczeniu. W swoich dwóch ostatnich książkach - W cieniu skowronka (1961) i Zapiski zimowe (1964), opublikowanych podczas odwilży, okresu złagodzonej cenzury za panowania Nikity Chruszczowa, poetycki głos Rylskiego powrócił do rangi jego wczesnej poezji.

To wydanie wybranych utworów zawiera wiersze z praktycznie wszystkich wczesnych zbiorów poezji Rylskiego, z selekcją opartą głównie na zasadach estetycznych; potężny długi wiersz "Pragnienie", napisany w najciemniejszych dniach II wojny światowej na Ukrainie; oraz inne wiersze z różnych okresów jego życia.