The omnipresent emptiness in Samuel Beckett's Waiting for Godot""
Praca licencjacka z roku 2008 na kierunku Język Angielski i Literaturoznawstwo - Literatura, stopień: 1,6, Uniwersytet w Mannheim, język: Angielski, streszczenie: Niezrozumienie i dezorientacja to częste reakcje na sztuki Samuela Becketta. Wysiłek publiczności, aby wydobyć ogólne znaczenie z fabuły, najczęściej kończy się niepowodzeniem. Wynika to z faktu, że na scenie wszystkie koncepcje, na których zwykle polegamy, upadają.
Tracą one swoje znaczenie. Wśród nich są na przykład "wiara w Boga, w jedność świata (i) w poznawalność doświadczenia" (Connor, 3). Publiczność nie jest już w stanie powrócić do znajomych doświadczeń w celu ustalenia interpretacji. Rezultatem jest wewnętrzna pustka. Według Becketta i innych autorów tak zwanego Teatru Absurdu, wewnętrzna pustka jest podstawowym doświadczeniem codziennego życia. Na tle wydarzeń II wojny światowej uważają oni, że nasz świat charakteryzuje się rozpadem (por. Esslin 1991, 43). Koncepcje, w które wierzymy, stały się jedynie iluzjami. Trzymamy się ich, aby uniknąć prawdy: zostajemy sami w pustym świecie. Beckett podziela tę opinię z kilkoma obszarami filozoficznymi. Niemniej jednak wyraźnie nie jest filozofem. Sam Beckett podkreśla, że "nigdy nie rozumiał różnicy między bytem a egzystencją" (P. J. Murphy cytowany w Barfield, 155). Nie wydaje się to jednak do końca prawdą, ponieważ w swojej twórczości uwzględnia zarówno te pojęcia, jak i filozoficzny problem wewnętrznej pustki. Jednak w przeciwieństwie do Sartre'a i Camusa, Beckett nie przedstawia rozwiązania tego problemu (por. Cormier & Pallister, 3f). Niemniej jednak Martin Esslin twierdzi, że problemy filozoficzne są generalnie lepiej wyrażane przez sztuki Teatru Absurdu niż przez sztuki czy powieści Sartre'a i Camusa.
W przeciwieństwie do tego ostatniego, Teatr Absurdu nie tylko ilustruje pustkę w treści fabuły, ale także w samej formie sztuki.