Memoirs of a Woman From Bialystok
Moja matka zaczęła pisać swoje wspomnienia w wieku osiemdziesięciu sześciu lat. Wszystko zaczęło się, gdy opowiedziałem jej o karierze malarskiej babci Moses i rzuciłem jej wyzwanie, by zrobiła to samo. Nigdy nie przepuszczała wyzwań, ale nie mogąc malować, postanowiła spróbować swoich sił w pisaniu. I tak, każdego dnia, przez okres prawie dwóch lat, po zakończeniu obowiązków domowych (obejmowało to gotowanie dla rodziny, sprzątanie domu i prace ogrodowe), poświęcała godzinę lub dwie na pisanie. Widzę ją teraz tak wyraźnie, siedzącą przy kuchennym stole, pochyloną nad białą kartką papieru, piszącą swoim okrągłym, równym, miarowym pismem odręcznym i z dumą pokazującą mi każdą starannie zapisaną stronę, a następnie z jej zawsze gotowym humorem, patrzącą na mnie, jej twarz rozszerza się w uśmiechu, błysk w jej jasnoniebieskich oczach i śmieje się: „Teraz naprawdę jestem pisarką”.
A kiedy pisała dalej i w końcu skończyła książkę, nigdy nie przestałem podziwiać jej samodyscypliny, jej jedynego celu, jej zapału. I wydawało mi się, że pod tym względem była przedstawicielką typu, który szybko zanika w życiu amerykańskich Żydów - żydowskiej imigrantki, która na przełomie wieków wyszła z getta w Europie Wschodniej do getta w Ameryce i dzięki czystej wytrwałości, niezrażona biedą czy ciężką pracą, otworzyła przed swoimi dziećmi możliwości najwyższego wykształcenia i samorozwoju. Hart ducha i wytrwałość, których przykładem była moja matka, były pielęgnowane przez kolonię. Kolonia żydowska w czasach carskich była osadą rolniczą, o której niewiele napisano. Żydzi, którzy tam mieszkali, uprawiali ziemię i hodowali bydło, byli prawdziwymi chłopami. Jestem pewna, że wielu czytelników tej książki zobaczy w niej nie tylko moją matkę, ale także swoje matki i z dumą przypomni sobie swoje pochodzenie, pochodzenie oraz siłę i odwagę swoich przodków.
Gertrude Reed 1977