Ocena:
Książka zawiera tłumaczenie dokumentu rzekomo autorstwa pirata Jeana Lafitte'a, zapewniając wgląd w jego życie i doświadczenia. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jego kontekst historyczny i ustalenia, inni krytykują go jako potencjalnie fałszywą lub wprowadzającą w błąd relację pozbawioną podstaw faktycznych.
Zalety:Oferuje świetny wgląd w życie w epoce, zawiera ciekawe historie i opinie na temat wydarzeń historycznych, a także jest naukowym tłumaczeniem, które zastępuje starszą wersję. Wciągająca dla badaczy Lafitte'a i miłośników historii.
Wady:Krytykowana za to, że jest słabo napisana i stronnicza; niektórzy recenzenci uważają, że tekst nie jest autentyczny, z twierdzeniami o fałszerstwie i braku pewności co do jego autorstwa. Może wprowadzać w błąd przypadkowych czytelników.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
The Memoirs of Jean Laffite: From Le Journal de Jean Laffite
Jean Laffite urodził się w Santo Domingo i został wychowany przez hiszpańsko-żydowską babcię, która zaszczepiła w nim nienawiść do Korony Hiszpańskiej i tych, którzy jej służyli. Później nienawiść ta rozszerzyła się na Brytyjczyków.
Podążając śladami swojego najstarszego brata Alexandre'a, Jean i jego brat Pierre zostali korsarzami dla Francji pod dowództwem swojego wuja Rene Beluchai. Laffite szczegółowo opisuje zdobycie hiszpańskiego statku i los jego załogi. Po okresie przejmowania statków wroga, dwaj bracia udają się do Francji, aby dołączyć do armii Napoleona.
Zamiast tego trafiają do więzień wroga, a po uwolnieniu wracają na Karaiby, gdzie wznawiają grabieże hiszpańskich i brytyjskich statków.
Powstanie niewolników na Haiti wysyła braci do bezpiecznej Luizjany, gdzie zakładają Barataria jako centrum przemytu do Nowego Orleanu i w górę rzeki. Jean i gubernator Luizjany Clairborne stają się wrogami, którzy wzajemnie wyznaczają nagrody za głowę drugiego.
Dopiero przybycie Brytyjczyków, oferujących Laffite'owi ułaskawienie i łapówkę, przełamuje impas między Baratarczykami a Amerykanami. Pomoc Laffite'a dla generała Andrew Jacksona jest dobrze znana i jest podstawą jego miejsca w amerykańskiej historii. Po zwycięstwie Jean otrzymał ułaskawienie, ale nie odszkodowanie za straty finansowe poniesione w latach wojny.
Bezowocne podróże do Waszyngtonu utwierdziły Laffite'a w przekonaniu o konieczności powrotu do starych nawyków i założył nową osadę korsarską na hiszpańskim terytorium na wyspie Galveston. Zniszczenie przez huragan i zmieniający się świat - wspierany przez potęgę Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych - doprowadziły do drugiego rozwiązania przedsięwzięcia Laffite. Jean i ostatni z jego ludzi opuścili osadę Galveston, gdy ta płonęła, rozpalona ich własnymi rękami.
Grabież na własną rękę stawała się coraz bardziej niebezpieczna, aż Jean i Pierre zdecydowali się zakończyć działalność i rozpuścić plotkę o swojej gwałtownej śmierci i pochówku na wybrzeżu Jukatanu. Bracia podzielili swoje łupy, część zakopali i rozeszli się w swoje strony.
Jean, który stracił młodą żonę podczas narodzin ich trzeciego dziecka, znalazł młodą żonę w Charleston w Południowej Karolinie. Założyli drugą rodzinę w Filadelfii, a następnie przenieśli się do St. Louis w stanie Missouri, gdzie zakończyli swoje życie.
Jean Laffite zachował anonimowość, ale pracował za kulisami na rzecz spraw, które były mu bliskie.
Były niewolnik stał się abolicjonistą pod wpływem swojej nowej żony, a po wizycie w Europie w 1847 roku stał się nawet socjalistycznym zwolennikiem młodego Karola Marksa. Postrzegał siebie jako dobroczyńcę ludzkości, ale nawet pod koniec swoich wspomnień nie zapomniał ogłosić Precz z brytyjskim smokiem!
