Współczujący nieznajomy: Asenath Nicholson i wielki irlandzki głód

Opinie czytelników

Książka, która koncentruje się na doświadczeniach Asenath Nicholson podczas irlandzkiego głodu ziemniaczanego, jest chwalona za wyjątkową perspektywę, wciągającą narrację i znaczenie historyczne. Czytelnicy doceniają odważne orędownictwo Nicholson na rzecz irlandzkiej biedoty i relacje z pierwszej ręki z jej obserwacji. Pojawia się jednak pewna krytyka dotycząca jej osądów na temat Irlandczyków i potencjalnych uprzedzeń w jej pismach.

Unikalna relacja z pierwszej ręki o irlandzkim głodzie ziemniaczanym, wciągająca i fascynująca narracja, zapewnia cenny wgląd historyczny, podkreśla poparcie Nicholson dla irlandzkiej biedoty, pięknie napisana i znacząca dla tych, którzy studiują historię Irlandii.

Niektórzy czytelnicy uważają, że obserwacje Nicholson są osądzające i potencjalnie stronnicze, szczególnie w odniesieniu do irlandzkich żebraków; może brakować zrównoważonych perspektyw na złożone kwestie związane z głodem.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Compassionate Stranger: Asenath Nicholson and the Great Irish Famine

Zawartość książki:

Pierwsza biografia Asenath Nicholson, Compassionate Stranger, odkrywa w dużej mierze zapomnianą historię niezwykłej kobiety. Z wykształcenia nauczycielka, Nicholson była zaangażowana w ówczesne reformy abolicjonizmu, umiarkowania i diety, zanim opuściła Nowy Jork w 1844 roku, aby osobiście zbadać stan irlandzkiej biedoty.

Samotnie przemierzyła prawie wszystkie hrabstwa Irlandii i relacjonowała warunki panujące na wsi w przededniu Wielkiego Irlandzkiego Głodu. W 1847 r. opublikowała książkę Ireland's Welcome to the Stranger, będącą relacją z jej podróży.

Powróciła do Irlandii w grudniu 1846 roku, aby zrobić wszystko, co w jej mocy, aby ulżyć cierpieniom głodu - najpierw w Dublinie, a następnie zimą 1847-48 w zachodniej Irlandii, gdzie cierpienie było największe. Precyzyjne, szczegółowe dzienniki i korespondencja Nicholson ujawniają nawiedzający wgląd w desperację ofiar głodu oraz zaniedbania i chciwość tych, którzy przyczyniali się do cierpienia.

Jej relacja z Wielkiego Irlandzkiego Głodu, Annals of the Famine in Ireland in 1847, 1848 and 1849, jest zarówno zapisem jej pracy, jak i oskarżeniem oficjalnej polityki wobec biednych: ziemi, zatrudnienia, pomocy głodowej. Oprócz opowiedzenia historii Nicholson, od jej wczesnego życia w Vermont i stanie Nowy Jork po jej bardziej znaną pracę w Irlandii, Murphy rozmawia z własnymi pismami Nicholson i innymi dokumentami historycznymi.

To nie tylko kontekstualizuje życie i pracę Nicholson, ale także uzupełnia bezosobowe oficjalne zapisy o bardziej współczujące i beznamiętne relacje Nicholson o irlandzkiej biedocie.