Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Michaela Tymna „Resurrecting Leonora Piper” zawiera kompleksowy przegląd życia i mediumizmu Leonory Piper, słynnego medium transowego, omawiając jednocześnie badania naukowe, które potwierdzają jej twierdzenia o komunikacji duchowej. Książka jest chwalona za dokładne badania i czytelność, choć niektórzy krytycy zauważają, że brakuje jej głębi w odniesieniu do sceptycyzmu.
Zalety:⬤ Dobrze napisana i przystępna dla osób nowych w temacie.
⬤ Dokładna dokumentacja mediumizmu Pipera i badań prowadzonych przez wybitnych naukowców, takich jak William James i Richard Hodgson.
⬤ Dostarcza przekonujących dowodów wspierających ideę życia pozagrobowego, co czyni ją znaczącym wkładem w literaturę parapsychologiczną.
⬤ Szczegółowe transkrypcje posiedzeń, które pokazują poziom zebranych dowodów.
⬤ Podkreśla przemianę sceptyków w wierzących dzięki ich badaniom.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że tylko zarysowuje powierzchnię złożonego przypadku Pipera i nie obejmuje dokładnie wszystkich aspektów.
⬤ Pewne błędy zauważone w tekście i postrzegane nastawienie na hipotezę komunikacji duchowej bez odpowiedniego odniesienia się do alternatywnych wyjaśnień.
⬤ Niektóre opisy mogą być zbyt techniczne lub niewystarczająco wciągające dla zwykłych czytelników.
⬤ Kilka recenzji wskazuje, że książka może nie przypaść do gustu osobom już zaznajomionym z tematem, gdyż brakuje w niej nowych spostrzeżeń.
(na podstawie 31 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Resurrecting Leonora Piper: How Science Discovered the Afterlife
Zawartość książki:
Na długo przed tym, jak darwinizm, jak zaczęto go nazywać, wpłynął na wykształcony świat w ciągu ostatnich czterech dekad XIX wieku, religia głównego nurtu podupadła, ponieważ nauka i towarzyszący jej racjonalizm wzięły górę. Książka Thomasa Paine'a The Age of Reason, opublikowana w trzech częściach (1794, 1795 i 1807), wpłynęła na wielu wykształconych ludzi, którzy odrzucili swoje przekonania religijne, w tym zarówno Boga, jak i ideę życia pozagrobowego. Dla tych, którzy siedzieli na płocie, niepewni, w co wierzyć, darwinizm był ciosem nokautującym, ponieważ był postrzegany jako całkowicie zaprzeczający biblijnemu opisowi stworzenia przedstawionemu w Księdze Rodzaju, który mówił, że Bóg stworzył świat w siedem dni. Falsus in uno, falso in omnibus - fałsz w jednym, fałsz we wszystkich - wydaje się być logicznym wnioskiem. W końcu, jeśli Biblia została natchniona przez Boga, jak głosili przywódcy religijni, jak wszechwiedzący Bóg mógłby się tak mylić? Dlatego Bóg nie może istnieć, a jeśli nie ma Boga, to nie może też istnieć życie pozagrobowe.
Jeśli wierzyć duchom, które komunikowały się w latach bezpośrednio następujących po pojawieniu się spirytyzmu w Hydesville w stanie Nowy Jork w 1848 roku, za tym wszystkim krył się plan - plan, który wynikał z rosnącej utraty wiary i wartości duchowych w coraz bardziej materialistycznym świecie. "Ma to na celu zjednoczenie ludzkości w harmonii i przekonanie sceptyków o nieśmiertelności duszy" - brzmiała odpowiedź udzielona gubernatorowi Terytorium Wisconsin Nathanielowi P. Tallmadge'owi, gdy ten zapytał komunikującego się ducha podającego się za Johna C. Calhouna, byłego wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych, o cel dziwnych zjawisk. Jakieś trzy lata po założeniu Society for Psychical Research (SPR) w Londynie w 1882 roku, Leonora Piper, młoda gospodyni domowa z Bostonu w stanie Massachusetts, została "odkryta" przez Williama Jamesa, pionierskiego psychologa z Uniwersytetu Harvarda. Za pośrednictwem pani Piper dostarczano wiadomości, które wydawały się pochodzić od duchów zmarłych. Wkrótce po odkryciu pani Piper, amerykański oddział SPR (ASPR) został utworzony pod kierunkiem profesora Jamesa, a jego głównym zadaniem stało się badanie jej mediumizmu, chociaż podjął się również badania innych mediów i zjawisk paranormalnych. Wielu innych renomowanych naukowców i badaczy studiowało panią Piper przez ćwierć wieku.
Niestety, z powodu oporu głównego nurtu nauki z jednej strony i ortodoksyjnej religii z drugiej, która postrzega komunikację z duchami jako demoniczną, badania zostały w większości odłożone do zakurzonych szafek i przez wielu spisane jako przestarzałe. Sceptycy wyśmiewają je jako produkt halucynacji i złudzeń i dochodzą do wniosku, że pani Piper była tylko kolejnym szarlatanem, wystarczająco sprytnym, by oszukać wielu inteligentnych mężczyzn i kobiet w setkach obserwacji w ciągu około 25 lat. Jak zrozumieli badacze, duchy napotykają wiele przeszkód w komunikowaniu się z ziemskim królestwem, a zatem ich wiadomości są często fragmentaryczne, zagmatwane, zniekształcone, pozbawione znaczenia i błędne. Profesor James nazwał ten materiał "bosh", postrzegając go jako jeden z głównych powodów, dla których mediumizm pani Piper nie został szerzej zaakceptowany. W tej książce autor Michael Tymn odfiltrowuje wiele z bosh, pozwalając czytelnikowi lepiej docenić prawdziwą komunikację. Bada różne interpretacje, inne niż oszustwo, rozważane przez badaczy. Podchodzi do tematu jak prawnik argumentujący za rzeczywistością komunikacji duchowej.
Uważa, że ci, którzy uważnie przestudiują badania i poświęcą czas na ich zrozumienie, prawdopodobnie zobaczą Leonorę Piper jako "białego kruka", którym ogłosił ją William James - tę, która udowodniła, że wszystkie wrony nie są czarne, tę, która dała nauce bardzo intrygujące dowody na to, że pod pewnymi warunkami "umarli" mogą się z nami komunikować.
